Ένας κατά συρροή δολοφόνος αρχίζει να σκορπάει πτώματα στην πόλη των Ιωαννίνων και να στέλνει μηνύματα στην αστυνόμο που αναλαμβάνει την υπόθεση. Γιατί τη στοχοποιεί; Πώς ξέρει πράγματα από τη ζωή της και την οικογενειακή της κατάσταση; Τι κρύβεται στη Βαρσοβία και πώς μπορεί να βοηθήσει στη λύση του γρίφου;
Βιβλίο Η σονάτα της άνοιξης
Συγγραφέας Ελένη Σίντου
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Κύφαντα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα της Ελένης Σίντου είναι μια αξιόλογη προσπάθεια γραφής, γεμάτη σασπένς και αγωνία και με
ταξίδεψε στα αγαπημένα Γιάννενα μέσα από μια ιστορία γεμάτη ανατροπές και γρήγορο ρυθμό εξελίξεων. Από την αρχή έχουμε καλά συστατικά του είδους: σωστές περιγραφές θυμάτων, λιτούς διαλόγους, παραστατικότητα, διαρκή και αναπάντητα ερωτήματα και μια ποικιλία θανάτων με βασικό μοτίβο τα καψίματα στα χέρια από τσιγάρο. Όσο η αστυνόμος Μιχαέλα Θεοδότου προσπαθεί να εξιχνιάσει την υπόθεση, τόσο τα πράγματα περιπλέκονται κι επιπλέον αρχίζει κι η προσωπική της ζωή να διαλύεται με μια σειρά από λάθη που διαπράττει επηρεασμένη από την ένταση της υπόθεσης. Η Θεοδότου, διευθύντρια στην Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Ιωαννίνων, με προϋπηρεσία στο Εγκληματολογικό Θεσσαλονίκης και στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής, είναι «ένας ψυχρός και μόνος άνθρωπος», σκιαγραφεί με επιτυχία τα προφίλ των δραστών, προσπαθεί να μην μπλέξει τη δουλειά με τα προσωπικά της, σύντομα όμως θα βρεθεί στον κυκεώνα λάθος αποφάσεων. Έχει ήδη στην πλάτη της ένα δύσκολο παρελθόν και στην πορεία θα διαπιστώσει πως ό,τι ήξερε για την οικογένειά της θα πρέπει να το ξαναπιάσει από την αρχή.
Στο πλάι της, είναι ο Ιγνάτιος Παπασταύρου, υποδιευθυντής και συνεργάτης της, που από την αρχή την υποδέχτηκε με θέρμη και ανιδιοτέλεια. Γιατί λοιπόν εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη η Θεοδότου και γιατί προσπαθεί ν’ απομακρύνει από κοντά της τον Παπασταύρου; Μήπως κι αυτός έχει κρυμμένα μυστικά; Γιατί ζήτησε διαζύγιο από τη Μαρία μετά από επτά υπέροχα χρόνια; Ταυτόχρονα, φτάνουν στην πόλη με εντολή υπουργού για να μην εκτροχιαστούν τα πράγματα, ο διευθυντής του Εγκληματολογικού Κωνσταντίνος Μαρκάκης και ο Αντώνης, με τον οποίο η Μιχαέλα έχει ένα παρελθόν από το οποίο αγωνίζεται να ξεφύγει. Και το κυνήγι αρχίζει! Τα πτώματα είναι ξαπλωμένα ειρηνικά αλλά με έναν ψυχαναγκαστικό τρόπο τελειότητας και ποικίλουν. Το κάθε θύμα έχει κάτι πάνω του που οδηγεί στο επόμενο αλλά όχι με φανερό τρόπο. Ταυτόχρονα ο δολοφόνος αλλάζει συμπεριφορά και μοτίβο αλλά παραμένει οργανωμένος. Είναι αλαζόνας, χειριστικός και μεγαλομανής, δε νιώθει ενοχές για τις πράξεις του και εναποθέτει στα θύματά του διάφορα αντικείμενα για την επίτευξη της καλλιτεχνικής δημιουργία που επιδιώκει. Από την αρχή σχεδόν στοχοποιεί τη Θεοδότου, την ειρωνεύεται ότι δε θα τον πιάσει ποτέ και ότι το έργο του θα μείνει στην αιωνιότητα. Αυτό την ανησυχεί, γιατί πριν λίγο καιρό μετατέθηκε στα Γιάννενα, δεν την ξέρουν ακόμη τόσο καλά. Πώς και πότε γνωρίστηκαν λοιπόν και τι τους συνδέει;
Μου άρεσε πολύ η υποβλητική ατμόσφαιρα και το πόσο παραστατικά ζωντανεύει η πόλη. Οι οδοί Αβέρωφ, Αγίας Μαρίνας, 28ης Οκτωβρίου, το πάρκο Λιθαρίτσια, το κάστρο με την παλιά πόλη, το Δικαστικό Μέγαρο, το Ιτς Καλέ, η μαρτυρική λίμνη, η καμπάνα του εμβληματικού ρολογιού της πόλης και πολλά άλλα σημεία είναι το ιδανικό φόντο για ένα ανθρωποκυνηγητό που δείχνει να μην τελειώνει ποτέ. Οι χαρακτήρες κινούνται σε μια πόλη που η συγγραφέας έχει βιώσει και μελετήσει πολύ καλά ενώ κάπου στη μέση υπάρχει κι ένα ταξίδι στη Βαρσοβία. Εκεί η Μιχαέλα προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, οπότε η συγγραφέας μιας παραθέτει αρκετές τουριστικές πληροφορίες κι εκεί που αναρωτιόμουν γιατί αφήσαμε την υπόθεση στη μέση και ζούμε ρομαντικές στιγμές μ’ ένα πρόσωπο που ενδιαφέρει την ηρωίδα μας, σκάει η μεγάλη βόμβα της ανατροπής. Η λυρικότητα είναι περιορισμένη και δε βαραίνει τα όσα διαδραματίζονται κι έτσι έχουμε κομψές περιγραφές που ακροβατούν ανάμεσα στον λυρισμό και στον ρεαλισμό: «Ο ήλιος άρχισε να αγκαλιάζει το θολό τοπίο που ανοιγότανε μπροστά του…Το απαλό σώμα της ομίχλης αγκάλιαζε στοργικά όλο το λεκανοπέδιο, σκεπάζοντας κάθε τι τριγύρω» (σελ. 12). Από την άλλη, έχουμε αρκετές επαναλήψεις κινήσεων από τους χαρακτήρες, για παράδειγμα η Μιχαέλα έπρεπε να κατεβαίνει συνέχεια έξω για τσιγάρο στη Βαρσοβία ή να καπνίζει πολύ στα Γιάννενα. Κι ενώ ήταν έξυπνη η επιλογή να φωτιστεί συγκεκριμένο πρόσωπο ως ένοχο μόνο και μόνο για να επέλθει η μεγάλη ανατροπή κοντά στο τέλος, μου φάνηκε βιαστική και σχεδόν ανεδαφική η επιλογή του πραγματικού ενόχου. Το γεγονός μάλιστα πως όλα αυτά είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αλλά αυτό μένει μετέωρο ως το επόμενο (σίγουρα) βιβλίο δε μου φάνηκε σωστή επιλογή. Παρ’ όλ’ αυτά, η αποκάλυψη του μοτίβου στο οποίο βασίζονται οι δολοφονίες μου τράβηξε την προσοχή και με έβαλε να ψάχνω και για άλλες λεπτομέρειες!
«Η σονάτα της άνοιξης» είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας για τις «κλειστές πόρτες», τις «κλειστές κοινωνίες», για όσα ξέρουμε ότι γίνονται αλλά (νομίζουμε πως) δε μας αφορούν, είναι οι συνέπειες της εγκατάλειψης και της κακοποίησης, είναι ένα σουλάτσο στα υποβλητικά Γιάννενα με τα μυστικά τους, με τις κρυψώνες τους, με τη μαγευτική λίμνη τους. Μια ανατρεπτική ιστορία γεμάτη μυστικά και αρκετά θετικά χαρακτηριστικά που με κράτησαν ως το τέλος.