Πριν από χρόνια διάβασα τον Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλλεϋ και μου σηκώθηκε η τρίχα. Η γραφή και η πλοκή λες και γράφτηκαν σήμερα κι όχι τότε. Από τα ελάχιστα βιβλία κλασικής φιλολογίας που ευχαριστήθηκα. Τώρα έπεσε στα χέρια μου η, ας πούμε, συνέχειά του! Ο Βίκτωρ Φρανκενστάιν εξακολουθεί να ζει, τώρα υπό το όνομα Βίκτωρ Ήλιος, μακριά από την Αυστρία, στις ΗΠΑ, τη χώρα όπου τα πειράματα μοριακής βιολογίας και οι επιστημονικές ανακαλύψεις και νεωτερισμοί αυξάνονται ραγδαία. Το τέρας του Φρανκενστάιν, ο Δευκαλίων, απομονωμένος σε μοναστήρι στο Θιβέτ, μαθαίνει ότι ο Φρανκενστάιν ζει και έρχεται στη Νέα Ορλεάνη για να κλείσουν οριστικά τους λογαριασμούς. Κι όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο η αρχή! Καλώς ορίσατε στο σατανικό κόσμο του Dean Koontz, που σε αυτήν τη σειρά βιβλίων υπερβάλει εαυτόν! Δύο σκηνές θα μου μείνουν αξέχαστες: η σκηνή που ένας κατά συρροήν δολοφόνος κάνει μανικιούρ στα χέρια μιας πολύ όμορφης κοπέλας, της κόβει τα πετσάκια, τα λιμάρει, τα φιλάει, μιλάει με την κοπέλα και στο τέλος του κεφαλαίου τα βάζει σε μια σακούλα και τα ρίχνει στην κατάψυξη (η κοπέλα ήταν νεκρή και ο δολοφόνος της είχε κόψει τα χέρια για κατ’ οίκον διασκέδαση!) και η δεύτερη που η γυναίκα του Βίκτωρ Φρανκενστάιν ανακαλύπτει ένα χέρι να περπατάει στο σαλόνι της!
Βιβλίο Ο άσωτος υιός
Τίτλος πρωτοτύπου Prodigal son
Συγγραφέας Dean Koontz
Μεταφραστής Ανδρέας Μιαούλης
Κατηγορία Περιπέτεια / Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πλατύπους (εξαντλημένο στον εκδότη)
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
SPOILERS
Πάνθεον χαρακτήρων, απλόχερο σασπένς, κάπου κάπου σπλάτερ, ανατροπές, αποκαλύψεις, γενετικά πειράματα, η ουτοπία του τρελού επιστήμονα, χιούμορ με το οποίο ο ένας αστυνομικός-πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει την πραγματικότητα (;). Ένα βιβλίο που με έχει ανατριχιάσει και μου έχει χαρίσει άφθονο ξενύχτι.
Κάρσον Ο’ Κόνορ: αστυνομικός, με αυτιστικό αδερφό, σκληρόπετση και ζόρικη, κάποια στιγμή θέλει να ξεκαθαρίσει το όνομα 
του πατέρα της, που σκοτώθηκε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αγωνίζεται να μην παραδεχτεί τον έρωτά της για τον συνάδελφο Μάικλ Μάντισον, μιας και οι συνάδελφοι ντετέτκτιβς «κόβουν πισινούς, δεν πιάνουν πισινούς» (ευγενικά το έθεσα, εν αντιθέσει με το κείμενο). Ο Μάικλ Μάντισον δεν μας δίνει και πολλά στοιχεία για τον εαυτό του, απλώς κάνει καλαμπούρια και τον γοητεύει το ενδιαφέρον της Κάρσον για το άτομό του. Ο αυτιστικός αδερφός Άρνι Ο’ Κόνορ, ένα παιδί κλεισμένο στον εαυτό του, τελειομανές, φανατικό της υγιεινής και της ευταξίας, τρώει φαγητά με συγκεκριμένα χρώματα και όχι ανακατεμένα συστατικά, το κάθε τι σε δικό του κουτάκι. Μια τυχαία φωτογραφία του που χαμογελάει στις εφημερίδες (πράγμα σπάνιο, μιας και τα αυτιστικά παιδιά δύσκολα χαμογελούν) τραβάει την προσοχή κάποιου.
Ο Βίκτωρ Φρανκενστάιν, τώρα Ήλιος, πάμπλουτος και ισχυρό μέλος της τοπικής ελίτ, έχει ανακαλύψει τον τρόπο να διατηρείται ακμαίος και νέος, να τον απασχολούν όλο και λιγότερο οι ανθρώπινες ανάγκες του φαγητού και του ύπνου, έχει κατασκευάσει με πρωτοπόρες επιστημονικές μεθόδους πλάσματα, τα οποία, γεμάτα με download αρχείων που ο Βίκτωρ έχει επιλέξει, έχουν σκοπό κάποια στιγμή να επιτεθούν στην ανθρωπότητα και να την κυριεύσουν. Ο Βίκτωρ έχει 5 κατηγορίες πλασμάτων, από ελίτ μέχρι χειρώνακτες, τους έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να σκοτώνουν (μόνο όταν απειλούνται ή όταν τα διατάξει) ή να αυτοκτονούν καθώς και το αναπαραγωγικό σύστημα. Ερωτικά συνευρίσκεται με την Έρικα, μια γυναίκα που κατασκευάζει κατά βούλησιν όταν παρεκτρέπεται. Τώρα βρισκόμαστε στην Έρικα 5, η οποία κάνει το λάθος ο Βίκτωρ να της εμφυσήσει την αγάπη για το διάβασμα κι έτσι η Έρικα αρχίζει να νιώθει οίκτο, συμπόνια, έλεος, να σκέφτεται, δίνοντας έτσι τέλος σε ένα από τα πειράματα του άντρα της. Στόχος του είναι να κατασκευάσει τα τέλεια πλάσματα, που θα δουλεύουν και θα σκέφτονται χωρίς να κουράζονται, χωρίς να έχουν την ανάγκη να διασκεδάσουν ή να σκεφτούν ή να έχουν κρίση.
Δύο από αυτά τα πλάσματα όμως αρχίζουν να αναρωτιούνται ποιοι πραγματικά είναι και γιατί δε νιώθουν χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία, ελπίδα. Το ένα πλάσμα, ο Ράνταλ, κατασκεύασμα αυτισμού του Βίκτωρ, που θέλει να πειραματιστεί με αυτήν την ασθένεια και να τη χρησιμοποιήσει για να βελτιώσει την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα (μιας και τα αυτιστκά άτομα λατρεύουν την ευταξία και την καθαριότητα), καταφέρνει να ξεπεράσει την αγοραφοβία του αυτισμού με έξυπνα τρικ και να καταλήξει στο σπίτι της Ο’ Κόνορ για να βρει τον Άρνι και να τον ρωτήσει γιατί χαμογελάει, ποιο είναι το μυστικό που βρήκε και να το μοιραστούν. Το ίδιο κι ένα άλλο πλάσμα, που όμως λειτουργεί «κανονικά» κι έτσι απλώς σκοτώνει τους ανθρώπους για να ανακαλύψει το μυστικό της ευτυχίας. Οι δολοφονίες του συνδέονται με τις δολοφονίες ενός άλλου άντρα, ο οποίος σκοτώνει γυναίκες που έχουν κάτι ωραίο πάνω τους (μάτια, χείλια, πόδια κλπ.) ώστε να σχηματίσει την τέλεια γυναίκα.
Κι όλα αυτά στη Νέα Ορλεάνη, μια πόλη χωμένη στις μαγείες και τα μεταφυσικά κόλπα.
Οι δύο αστυνομικοί ανακαλύπτουν ότι υπάρχει ολόκληρη συνωμοσία για την καταστροφή της υπάρχουσας ανθρωπότητας και ο Δευκαλίων στέκεται στο πλευρό τους για να τους βοηθήσει. Ο Βίκτωρ αρχίζει να διαπιστώνει κάποιες παρεκκλίσεις των πλασμάτων του, σοκάρεται με την απόδραση του Ράνταλ 6, έντρομος ανακαλύπτει ότι ένα από τα πλάσματα αρχίζει να «γεννάει» από μέσα από τα σπλάχνα του ένα νανο-τερατάκι, τα πλάσματα αρχίζουν να αντικαθιστούν σημαντικούς ανθρώπους της κοινωνίας, και τα πτώματα των ανθρώπων καταλήγουν σε μια χωματερή της εταιρείας του Βίκτωρ και θάβονται κάτω από τόνους σκουπιδιών. Τώρα τελευταία όμως κάτι κινείται κάτω από τα σκουπίδια…
Αυτά σε γενικές γραμμές στο πρώτο βιβλίο. Γρήγορη δράση, εναλλαγές, αγωνία. ΔΥΣΥΤΧΩΣ όμως όλα αυτά καταστρέφονται από την κάκιστη μετάφραση και ανύπαρκτη επιμέλεια του κειμένου. Θυμώνω όμως με μερικούς που αντιμετωπίζουν έτσι ελαφρά το αναγνωστικό κοινό. Τι φταίει; Το περιεχόμενο του βιβλίου, που είναι τρόμου κι άρα δε θεωρείται λογοτεχνία; Και; Σε κοινό δεν το δίνεις το βιβλίο; Πώς θα σχηματίσει το γλωσσικό του κριτήριο, με ΑΥΤΟ το βιβλίο, ΕΤΣΙ μεταφρασμένο; Θα μου πεις, δε μαθαίνεις ελληνικά με τον Φρανκενστάιν, ναι θα συμφωνήσω, όμως υπάρχουν άνθρωποι που αρέσκονται να διαβάζουν (μόνο) τέτοια βιβλία κι αν η αντιμετώπιση της μεταφράστριας και του εκδοτικού οίκου είναι τόσο πρόχειρη, ο αναγνώστης θα στρέψει την πλάτη του (αν το διαπιστώσει) ή θα πέφτει σε λάθη εκφραστικά και μεταφραστικά (αν δεν το διαπιστώσει). Τυχαία παραδείγματα: «κύωνες» αντί κίονες στη σελίδα 104, «κουσκούσευαν» αντί κουτσομπόλευαν στη σελίδα 414 κι ένα σωρό άλλα λάθη. Ευτυχώς στο 2ο βιβλίο άλλαξε ο μεταφραστής κι από ό,τι έχω διαβάσει ως τώρα η κατάσταση βελτιώνεται.