Λίγο προτού πεθάνει ο Τήνελλος, περίφημος αοιδός του 8ου π.Χ. αιώνα, διηγείται στον εγγονό του τη ζωή του: Τα παιδικά του χρόνια στα παράλια της Ιωνίας, την ένταξή του στην ακολουθία του προαιώνιου αοιδού Αναβάτη, το πέρασμά του από τις Μυκήνες κι από τους Ολυμπιακούς αγώνες, τους έρωτες, τα ταξίδια και τις μεταμορφώσεις του. Τις ηδονές που γεύτηκε, τα πάθη και τις συμφορές που –άθελά του;– προκάλεσε… Δραματικός κι ευτράπελος, αχόρταγος κι αλαφροΐσκιωτος, ο Τήνελλος –ο παππούς του Ομήρου– αποτελεί συνάμα ήρωα-πρόγονο του Δον Κιχώτη αλλά και του Γαργαντούα. Και το Λόγια-φτερά είναι ένα μυθιστόρημα που άλλοτε θυμίζει ψυχεδελικό κόμικς κι άλλοτε μιούζικαλ της μακρινής αρχαιότητας. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Λόγια-φτερά
Συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πατάκης
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Ένα βιβλίο που ομολογώ ότι με δίχασε. Απίστευτη αφηγηματική δεινότητα, ατελείωτη ροή γεγονότων και ανατροπών που δεν καθιστούν στιγμή το βιβλίο βαρετό αλλά αντιθέτως τρομερά ενδιαφέρον, ολοζώντανοι χαρακτήρες, απίστευτη αναπαράσταση της αρχαίας εποχής, ήθη, συνήθειες και δοξασίες παρμένα μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και της Μυθολογίας, η καθημερινότητα από την απλή ζωή σε ένα παραλιακό χωριό της Μικρασίας μέχρι και της περιόδου των Ολυμπιακών αγώνων στην Ολυμπία! Οι περιπέτειες του Τήνελλου, αοιδού της προ-ομηρικής εποχής, από τη Μικρασία μέχρι τη Γαρίδα, ένα ερημονήσι, όπου έζησε αποκλεισμένος τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μου άρεσαν οι περιπέτειες, μου άρεσαν οι αλλαγές στο χαρακτήρα του Τήνελλου και το σφυρηλάτημα του σκεπτικού του, οι αλλαγές στο θυμικό του, το χιούμορ του. Μου άρεσαν η αληθοφάνεια, ο ρέων (κι όμως λογοτεχνικός) λόγος. Δε μου άρεσαν δύο πράγματα: η μεταμόρφωση του Τήνελλου σε καβούκι χελώνας για να γλυτώσει από τους βαρβάρους της Κορίνθου (θεϊκή παρέμβαση, λέει). Και δε μου άρεσε το τέλος. Να έχει περάσει τόσα, να έχει κολυμπήσει και να έχει γλυτώσει για να κολλήσει στο ξερονήσι της Γαρίδας; Και μετά….τσουπ, εγγονός του ο Όμηρος; Ο οποίος πώς έφυγε από το νησί για να διαδώσει τα ποιήματά του σε όλη την οικουμένη; Λεπτομέρειες, θα μου πεις, αλλά με χάλασαν. Και τέλος δε μου άρεσε που ενώ χρησιμοποιούσε εκφράσεις και λόγια που θα μπορούσαν να αντιστοιχούν στην αρχαιοελληνική ντοπιολαλιά χρησιμοποιεί πολλές βωμολοχίες (πιάστε τον τον π…η κλπ.) που εμένα με ξένισαν, αν και σε κάποια σημεία κολλούσαν με χιουμοριστικό τρόπο. Ειλικρινά ένα βιβλίο που μου άρεσε τόσο ώστε να αγνοήσω τις αντιρρήσεις μου για κάποια σημεία!!!