Η συγγραφέας βιβλίων μυστηρίου και φίλη του Ηρακλή Πουαρό, Αριάδνη Όλιβερ, καλείται από τον σερ Τζωρτζ Σταμπς στην έπαυλη Γκρίνσορ στο Λάπτον του Ντέβον για να οργανώσει ένα κυνήγι θησαυρού-μυστηρίου στο πλαίσιο μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης που θα γίνει εκεί. Η Αριάδνη από την αρχή καταλαβαίνει πως κάτι «πάει στραβά» και, με τη δικαιολογία πως θα μοιράσει τα βραβεία στους νικητές του παιχνιδιού, καλεί κοντά της τον διάσημο ντετέκτιβ. Το ένστικτό της βγαίνει αληθινό όταν το κοριτσάκι που θα υποδυόταν στα ψέματα το θύμα βρίσκεται όντως δολοφονημένο ενώ ταυτόχρονα εξαφανίζεται η σύζυγος του Τζωρτζ Σταμπς! Ποιος σκότωσε το παιδί και γιατί; Ποιος κινεί τα νήματα και καταφέρνει να ελέγξει τα γεγονότα κατά τις προτιμήσεις του; Τι μπορεί να συνέβη στο παρελθόν στην οικογένεια του Σερ Σταμπς και τι σχέση έχει με όλα αυτά η ξαφνική εμφάνιση ενός γιωτ στην κοντινή μαρίνα;
Βιβλίο Ο Ηρακλής Πουαρό και η Έπαυλη του Γκρίνσορ
Τίτλος πρωτοτύπου Hercule Poirot and the Greenshore Folly
Συγγραφέας Agatha Christie
Μεταφραστής Αύγουστος Κορτώ
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πατάκης
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Το βιβλίο «Ο Ηρακλής Πουαρό και η έπαυλη του Γκρίνσορ» είναι η συντομευμένη μορφή του «Dead man’s folly» που δημοσιεύθηκε το 1956 και στα ελληνικά από το «Λυχνάρι» μεταφράστηκε ως «Το πέτρινο φέρετρο». Η νουβέλα αυτή δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην Daily Mail (Αγγλία) και στο Ellery Queen’s Mystery Magazine (ΗΠΑ) την περίοδο 1956-1957. Πρόκειται λοιπόν για την 33η περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό και διαδραματίζεται κυρίως εκτός Λονδίνου. Η Αριάδνη Όλιβερ, που ήδη πρωτογνωρίσαμε στο «Cards on the table» (1932) και «Mrs McGinty’s dead» (1952) είναι η αφορμή να αντιμετωπίσει ο φίλος της ένα δύσκολο αίνιγμα που έβαλε φωτιά στα φαιά του κύτταρα! Πράγματι, στην έπαυλη του Γκρίνσορ υπάρχουν ένα σωρό ύποπτοι, με τα δικά τους μυστικά και το ιδιαίτερο παρελθόν, όσο όμως ανακαλύπτει αυτές τις ψηφίδες ο ντετέκτιβ τόσο απομακρύνεται από το κίνητρο του φόνου. Το μυστήριο θα λυθεί ένα μήνα μετά, που θα μπορέσει να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα, κλεισμένος στο αποστειρωμένο και τακτοποιημένο διαμέρισμά του.
Στην αρχή του μυθιστορήματος έχουμε έναν κύκλο φίλων και συγγενών πλήρως απασχολημένων με τις ετοιμασίες της 
εκδήλωσης, μετά τον φόνο όμως αρχίζουν να βγαίνουν σταδιακά στο φως οι μεταξύ τους σχέσεις. Ένας γάμος τριών χρόνων αρχίζει να καταρρέει από αδιαφορία του συζύγου, μια γυναίκα που είχε στα χέρια της ολόκληρη περιουσία μετά από μια σειρά ατυχών γεγονότων τα χάνει όλα και περιορίζεται να μένει στο σπιτάκι του κηπουρού, η Χάττι Σταμπς ίσως να μην είναι και τόσο αθώα ή εύπιστη, ο Μάικλ Γουέιμαν ίσως να μην ήρθε μόνο για να επιβλέψει τον τρόπο και το μέρος που θα κατασκευαστεί το κιόσκι ενώ ένας υπερήλικος γερο-ψαράς φλυαρεί ακατάπαυστα (ειλικρινά λάτρεψα την απόδοση της ομιλίας του σε αυτήν τη μετάφραση-αποκοπές λέξεων, λαϊκές εκφράσεις όπως το «λάχα λάχα» κλπ., ήταν μια γνήσια και μελετημένη φωνή μες στην τυπικότητα των Άγγλων ενοίκων!). Όλα αυτά τα γεγονότα αποδίδονται συντομευμένα και μέσα από αφηγήσεις κυρίως του Επιθεωρητή Μπλαντ και του Ηρακλή Πουαρό.
Μέσα από την ιστορία ξεπηδά ευσύνοπτα ένας λιγότερο, συγκριτικά με άλλα βιβλία της Agatha Christie, συγκεκαλυμμένος φόβος απέναντι στο καινούργιο, ιδιαίτερα αν αυτό έρχεται να αντικαταστήσει τις όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος δημιουργώντας κάτι εντελώς ρηξικέλευθο (για παράδειγμα, η μετατροπή του διπλανού σπιτιού σε hostel, με αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος άγνωστους νεαρούς που δε σέβονται τις ιδιωτικές περιουσίες και περνάνε κάθε τόσο μέσα από το κτήμα).
Στο κείμενο η συγγραφέας παίζει άλλη μια φορά με την οπτική γωνία με την οποία βλέπει κανείς τα πράγματα, ρίχνοντας εσκεμμένα το φως σε άλλο σημείο, στήνει έναν πανέξυπνο καμβά γύρω από τον οποίο υφαίνεται το κίνητρο του φόνου και με συγκίνησε με τον ρόλο που παίζει ένας άνθρωπος διωγμένος από τα αλλοτινά μεγαλεία της ζωής του και πόσο τον κούρασε όλη αυτή η περιπέτεια! Προς έκπληξή μου, ο Πουαρό δε συγκεντρώνει γύρω του τους ενόχους για να τους αποκαλύψει την αλήθεια, απλώς τη συζητάει με το τραγικότερο πρόσωπο της ιστορίας. Στο κείμενο εμφανίζεται η μις Λέμον ενώ ο κοντόσωμος ανθρωπάκος σε κάποιο σημείο αναφέρει πόσο του λείπει ο φίλος του, ο Χέιστινγκς!
«Ο Ηρακλής Πουαρό και η έπαυλη του Γκρίνσορ» είναι μια εξίσου συναρπαστική μορφή του «Πέτρινου φέρετρου», που μένοντας καθαρά στα γεγονότα και χωρίς την ανάπτυξη των χαρακτήρων ενός μυθιστορήματος, δίνει ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αγωνία στον αναγνώστη που αναρωτιέται για την πραγματική ταυτότητα του δολοφόνου. Η συγκεκριμένη φροντισμένη έκδοση από τον Πατάκη έχει ένα από τα πιο όμορφα εξώφυλλα που έχω δει και ανήκει στον Τομ Άνταμς, τον καλλιτέχνη που σχεδίασε τα εξώφυλλα των βιβλίων της Βασίλισσας του Εγκλήματος κυρίως κατά τη δεκαετία του 1960, που το ζωγράφισε αποκλειστικά για την έκδοση αυτής της ανέκδοτης ιστορίας (κυκλοφόρησε το 2014). Η μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ είναι φροντισμένη, σωστή και μελετημένη ενώ το μυθιστόρημα συνοδεύεται από εισαγωγή του Τομ Άνταμς, πρόλογο του Μάθιου Πρίτσαρντ (εγγονού της συγγραφέως και τελευταίου ιδιοκτήτη της έπαυλης Γκρίνγουεϊ -από την οποία εμπνεύστηκε το σκηνικό του Γκρίνσορ- όπου διέμενε τα καλοκαίρια η Agatha Christie και που το 1999 δωρήθηκε στο κρατικό National Trust) και επίλογο του Τζον Κάρραν όπου καταγράφονται οι συνθήκες γραφής και δημοσίευσης της νουβέλας και του εκτεταμένου μυθιστορήματος.