Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η άφιξη μίας ξένης νέας κοπέλας με το παράξενο όνομα Αλγερία έρχεται να ταράξει τη φιλήσυχη και θεοσεβούμενη κοινωνία της Σεωρής, ενός “αρχετυπικού” χωριού της ελληνικής επαρχίας. Η Αλγερία παντρεύεται τον Μηνά, που την έφερε στο χωριό, και χτίζουν το “ισπανικό” τους σπίτι, ζώντας χαμηλόφωνα τον παράφορο έρωτά τους. Σύντομα αποκτούν μία κόρη, τη Ρόρη, ένα ζωηρό και πανέξυπνο κοριτσάκι με τις πιο παράξενες απορίες. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι. Ή μήπως όχι; (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)
Συγγραφέας Στυλιάνα Γκαλινίκη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Μελάνι
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Η αλήθεια είναι ότι σαν πλοκή δεν κατάλαβα και πολλά. Η Ρόρη επιστρέφει στο χωριό της, Σεωρή, πολλά χρόνια μετά για να μαζέψει τα κόκαλα των γονιών της που βρήκαν τραγικό θάνατο εκείνη τη νύχτα. Το χωριό αναστατώνεται. Δε φτάνει που ανέχτηκαν την ξένη, την Αλγερία, με τα καμώματά της τόσα χρόνια (ω ναι, τραγική η σκηνή που κομματιάζουν το βιός της μετά το θάνατό της) τώρα θα έχουν και το αποσπόρι της; Είναι πολύ όμορφη η γραφή, πολύ λογοτεχνική πολύ ταξιδιάρικη. Η συγγραφέας δε βιάζεται να πει την ιστορία της. Κάθε αράδα από τη ζωή της οικογένειας της Ρόρης δίνει την αφορμή να φωτίσουμε και μια άλλη οικογένεια του χωριού, τους ανθρώπους που την απαρτίζουν, τα καμώματά τους, τα ένοχα μυστικά τους. Είναι απίστευτος ο μικρόκοσμος του χωριού όπως τον φωτογραφίζει η Γκαλινίκη. Ο παπάς που μιλάει με το Θεό (απίστευτες οι παρομοιάσεις και οι κινήσεις του Θεού, σα να διαβάζω Ιλιάδα, όπου οι θεοί ζωντανεύουν και συμπαρίστανται στους ανθρώπους), το κομμωτήριο, το μπακάλικο, το σχολείο και τόσα μα τόσα άλλα. Πώς υποδέχτηκαν μια ξένη που διάλεξε ο συντοπίτης τους, ποια περιπέτεια υγείας έζησε με τόση καρτερικότητα, η αγάπη της για όλους, ακόμη και για τον «τρελό του χωριού» (τι κλάμα έριξα με τα παθήματά του) και τέλος, το τραγικότερο όλων, το τέλος που βρήκε το ζευγάρι, τον ένα στην αγκαλιά του άλλου, και όχι με τρόπο που μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Η ιστορία τελειώνει με την άφιξη της Ρόρης στο χωριό. Μέχρι τότε αλλάζουν τα πάντα στην αντίληψη του αναγνώστη, μπαίνουν και οι τελευταίες ψηφίδες του παζλ. Δε χρειάζεται να μάθουμε τι έγινε μετά. Αρκεί που έφτασε. Πανέμορφο και τρυφερό.
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι της από το προφίλ της Χριστίνας Ζουρνά στο facebook.