Η δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Κάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει να περάσει το χειμώνα του. Κατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Επαμεινώντα. Ο μάγκας έβαψε την χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Επαμεινώντας, την βάφτισε Επαμεινώντα. Η λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται «Επαμεινώντας». (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Τα παιδιά της πιάτσας
Συγγραφέας Νίκος Τσιφόρος
Κατηγορία Χιούμορ / Συλλογή διηγημάτων
Εκδότης Ερμής
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Δημοσιεύθηκαν στον Ταχυδρόμο Αύγουστο 1960-Νοέμβρη 1961. Κρίμα που έφτασε τελευταίο στα χέρια μου. Μετά ακολούθησαν «Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα» και «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα». Παρόλο που τα δυο κατοπινά δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα (τα «Παραμύθια« με κούρασαν και με τη γλώσσα τους) αυτό εδώ το κατάλαβα αμέσως ότι είναι τελείως διαφορετικό. Ναι, έχουμε το ίδιο θέμα: μόρτες, αλάνια, υπόκοσμος, ζάρια, γκόμενες, Τρούμπες και Πετράλωνα, αδικίες, κουτοπονηριές, ακόμη και φόνοι. Όμως: τα κείμενα είναι πιο ανεπτυγμένα, οι χαρακτήρες πιο καλά σκιαγραφημένοι, έχουμε παρελθόν και παρόν, το πλαίσιο στο οποίο κινούνται τα Παιδιά της πιάτσας είναι ζωγραφισμένο με πολύ ωραίο τρόπο, γενικά είναι ένα έργο μελετημένο, που βοηθάει ακόμη και στην κατανόηση της εποχής: νοοτροπίες, λόγια, πολυκατοικίες, ήθη και έθιμα των πόλεων και των ξενιτεμένων κλπ. Η γλώσσα πάλι μόρτικη και της πιάτσας αλλά την καταλαβαίνεις αμέσως τη μεταφορά της, βοηθάει και το λεξικό στο τέλος της αλλά ομολογώ ότι το βρήκα περισσότερο ενδιαφέρον κι αληθινό κι απολαυστικό από τα επόμενα. Μια δουλειά που ο Τσιφόρος την έζησε από μέσα από όσο θυμάμαι, έχοντας καταχωνιαστεί ο ίδιος στις μπαρμπουτιέρες και στις Ομόνοιες και στα Ροζικλαίρ. Από τα πολύ καλά του έργα και σε ψάξιμο και σε γράψιμο.