Τα μάτια της. Αυτά φταίνε τελικά. Με τρυπάνε. Είναι αθώα, έξυπνα, φιλικά, ερωτικά και μητρικά μαζί, αλλά τρυπάνε. Ζητάνε να μάθουν, να σκάψουν, να ξετινάξουν ψυχές και πράγματα. Θέλω να τα αποφύγω γιατί αισθάνομαι πως διαλύομαι. Κι αυτά που της λέω τώρα, τα λέω με κόπο. Γιατί το χρωστάω. Είμαστε μαζί· είμαστε διαφορετικοί. «Είσαι μάγισσα… Σ’ αγαπάω».
«οι Άντρες Θεριά» / Μια φωνούλα μού λέει συνέχεια πως είναι θαμμένη στην πέτρα. Κοιτάζω, δεν είμαι σίγουρη. Έχει σκαλισμένο το πρόσωπο μιας κοπέλας. Βάζω το αφτί μου πάνω της, βγαίνει κάτι σαν ανάσα, σαν λυγμός. Βιάζεται να ζωντανέψει. Οι άλλοι μου λένε λόγια σαν μελωμένους λουκουμάδες… αλλά εγώ την αγκαλιάζω όταν μ’ αφήνουν στην ησυχία μου. «η Γυναίκα με τα Μάγια» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Τα μάγια της πέτρας
Συγγραφέας Μπελίκα Κουμπαρέλη
Κατηγορία Ρομαντικό μυθιστόρημα
Εκδότης Μοντέρνοι Καιροί
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Στο τέλος κατάλαβα ότι η ιστορία συνεχιζόταν μέσα από τους τρεις πρωταγωνιστές. Από το φινάλε δεν κατάλαβα τίποτε. Μόνο ο τίτλος ήταν όμορφο. Κατά τα άλλα μπερδεμένο.