Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ\’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Στον ίσκιο των πουλιών
Συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Καλέντης
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Δεν έχω λόγια για την Αλκυόνη Παπαδάκη, απλώς τη λατρεύω. Κάποια μέρα θα μαζέψω όλα τα βιβλία της και θα τα κρατήσω γιατί το να κάθομαι να διαβάζω δανεικά τα βιβλία της και να γράφω κατεβατά ολόκληρα από αγαπημένες φράσεις και προτάσεις είναι άδικος κόπος. Άνθρωποι απλοί, αγαπημένοι, βασανισμένοι, φτωχοί πλην τίμιοι, με τις ιστορίες τους, τα λάθη και τα κρίματά τους. Ως την κάθαρσή τους. Όταν η λογοτεχνία συναντά την ποίηση και παντρεύονται αρμονικά.