Οι νεκροί δεν μιλούν. Δεν ξέρω γιατί. Προσπαθούν, όμως, να επικοινωνήσουν. Και ο Οντ Τόμας, ψήστης σ’ ένα εστιατόριο στο Πίκο Μούντο, στη μέση της ερήμου, θέλει-δε θέλει είναι ο έμπιστός τους. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Απλώς, έχει αυτό το χάρισμα -ή την κατάρα… Ο Οντ κάνει ό,τι μπορεί για τις σιωπηλές ψυχές που τον προσεγγίζουν. Συχνά ζητούν δικαιοσύνη, και οι ενδείξεις που του δίνουν βοηθούν να διαλευκανθεί ένα έγκλημα. Κάποτε το αποτρέπουν κιόλας. Αυτή τη φορά, όμως, είναι διαφορετικά. Στην πόλη φτάνει ένας μυστηριώδης άντρας με ακόρεστη όρεξη, ένα πλήρες αρχείο για τους χειρότερους δολοφόνους του κόσμου και μια αγέλη σκιών που μοιάζουν με ύαινες ξοπίσω του. Ποιος είναι; Τι γυρεύει; (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Ο παράξενος Τόμας
Τίτλος πρωτοτύπου Odd Thomas
Συγγραφέας Dean Koontz
Μεταφραστής Γωγώ Αρβανίτη
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Bell (εξαντλημένο στον εκδότη)
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Από τα πιο πρωτότυπα και ανατρεπτικά βιβλία. Στα δύο πρώτα κεφάλαια βαρέθηκα τη ζωή μου, άσε που διάβασα αμέσως πιο 
πριν από αυτό το «Κινητό» του Stehen King και ένιωσα ότι διάβαζα μια από τα ίδια. Φαντάσματα, μεταφυσικά φαινόμενα, κάποιο φονικό θα γίνει κλπ. κλπ. Και μετά το κείμενο σε κερδίζει σιγά σιγά. Ο Τόμας κυνηγάει κάποιον που θα φέρει το θάνατο στην πόλη του. Αλήθεια; Κι όμως αυτός βρίσκεται δολοφονημένος. Και τώρα τι κάνουμε; Ο Τόμας καταφέρνει με τη βοήθεια των φαντασμάτων που τον συντροφεύουν και την έκτη του αίσθηση να ανακαλύψει μια συνομωσία σατανιστών που έχει σκοπό να τινάξει την πόλη του στον αέρα, έτσι για πλάκα. Απανωτές ανατροπές, αστυνομική πλοκή, εκπλήξεις, λίγο παρατραβηγμένο με τα φαντάσματα αλλά το καταπίνεις και προχωράς. Μια πρωτότυπη ιστορία αγάπης (αιώνιας αγάπης) που σε συγκινεί χωρίς να καταφεύγει σε δακρύβρεχτα μελό. Το έργο κινείται, όπως και ο ίδιος ο Τόμας που αφηγείται παραδέχεται, στα χνάρια της «Δολοφονίας του Ρότζερ Άκροϊντ» της Agatha Christie. Εκεί ψυλλιάστηκα ότι την ιστορία μας την αφηγείται ένας νεκρός αλλά τσα… έκπληξη!!! Άλλη είναι η εξέλιξη της ιστορίας.
Πολύ καλά νοήματα ψυχολογίας περί ανθρώπινων σχέσεων (συγκλονιστική η συμπεριφορά της παράλογης μητέρας του Τομ, που όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις ευθύνες της μητρότητας απειλεί μπροστά στο παιδί της να αυτοκτονήσει με όπλο) και μεταφυσικών εμπειριών που σε κάνουν να λες «Βρε, μπας»; Και η τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος ακόμη με κάνει να αναρωτιέμαι: όλα αυτά ήταν αλήθεια ή ο Τόμας είναι κλεισμένος στον εαυτό του, απόγονος μιας οικογένειας σχιζοφρενιών ανθρώπων, οπότε ούτε κι ο ίδιος ξέφυγε από το βαρύ φόρο της κληρονομικότητας;