Θα ξεκινήσω με μια εξομολόγηση. Αν δεν ήταν Ξανθούλης θα το παράταγα εν μια νυκτί. Μα φαντάσματα και παραφυσικά φαινόμενα (επισκέψεις από τον άλλο κόσμο, τύψεις που συνεχίζονται και στην άλλη ζωή, φαντάσματα που τιμωρούν;) Το προσπερνώ αυτό λοιπόν και λέω τα κάτωθι:
Βιβλίο Ο θείος Τάκης
Συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Τον Ξανθούλη τον γνώρισα στα μικράτα μου. Μου άρεσαν οι περιγραφές και οι ιστορίες του. Άλλωστε τι άλλο να μου άρεσαν 
τότε; Ρώτησα και μια φίλη μου. Τον Ξανθούλη τον χαρακτηρίζει η παράνοια. Κι εδώ έχουμε κορύφωση της παράνοιας. Πάλι δεκαετία του 1950 (κι όπως λέει ο συγγραφέας “Το 1951 το πένθος, το γαμήσι και η φτώχεια αποτελούσαν εθνικό σπορ”). Εδώ τι έχουμε; Οικογένεια μπες-βγες κυριολεκτικά (ελπίζω να το διαβάσω και αυτό του Ξανθούλη). Μια μάνα που μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι με τον άντρα και τον αδερφό της με φόντο τα γεγονότα του Εμφυλίου. Μα γρια υπηρέτρια, αρχόντισσα της κουζίνας, λάτρης των ποιημάτων ημερολογίου, φανατική εχθρός των ποντικιών, καταφεύγει σε ακραίες λύσεις προκειμένου να μην την πιάσει ο κόσμος στο στόμα της. Έναν θείο που πάει στον πόλεμο και σκοτώνεται για να γυρίσει ως φύλακας-άγγελος της αδερφής του, της μόνης γυναίκας που αγάπησε και θεωρούσε άξια να γλυτώσει.
Το νιώθεις όμως ότι όλα αυτά δεν είναι πεζά, δεν είναι έτσι για να περνάει η ώρα. Όσο παράλογα κι αν φαίνονται, όσο ουτοπικά ή πέραν του κόσμου τούτου, το βλέπεις ότι υπάρχει λόγος που στα αφηγείται ο συγγραφέας. Είναι οι τύψεις και οι ενοχές; Είναι η αποκατάσταση του δίκαιου; Παραλλαγή του νεκρού αδελφού. Και ο Τάκης να γλυτώνει την αγαπημένη του αδερφή από τα Σεπτεμβριανά του 55 στην Πόλη ως τελευταίο καθήκον. Όμορφο το νόημα που αναδύεται πίσω από αυτές τις γραμμές: ό,τι κι αν κάνει μια οικογένεια που θα την καταδικάσει στην κόλαση, πάντα υπάρχουν και αθώοι που δεν πρέπει να την πληρώσουν αλλά να ξεφύγουν από αυτόν τον κύκλο αίματος. Από τα δύσκολα έργα του Ξανθούλη. Ουφ!!!