23231257_884052041755959_2018726328699374724_n

Τι κοινό έχουν η καταβύθιση της Ατλαντίδας με ένα ματωμένο δαχτυλίδι που φτάνει στα χέρια μιας πάμπλουτης συλλέκτριας κοσμημάτων αμύθητης αξίας; Τι κοινό μπορεί να συνδέει έναν ομοφυλόφιλο, μια βουδίστρια, μια πάμπλουτη γυναίκα, μια τριάδα ταξιδιωτών στην Κένυα και μια σκοτεινή σκιά; Τι σημαίνουν οι αριθμοί που είναι χαραγμένοι στην πέτρα του δαχτυλιδιού; Πώς συνδέεται ο μύθος του Περσέα με τη σημερινή Σέριφο;

Βιβλίο Μάτερ φαμίλιας
Συγγραφέας Πάνος Παπαδάκης
Κατηγορία Περιπέτεια Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Εμπειρία Εκδοτική
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής

Αυτός είναι ο κεντρικός πυρήνας γύρω από τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία του πρώτου μυθιστορήματος του κυρίου Παπαδάκη. Ένα κείμενο με ωραία γραφή, δυνατές εικόνες αλλά και κάποιες αδυναμίες. Ταξίδεψα από την καταποντισμένη Ατλαντίδα και το ταξίδι της Νεερούν προς μια νέα γη ως τη σημερινή Αθήνα αλλά και το Λονδίνο και τη Σέριφο. Έμαθα πολλά για την ιστορία της Ατλαντίδας και για τις αντικρουόμενες απόψεις γύρω από αυτήν, καθώς και για τη μυθολογία της νήσου Σερίφου. Ως προς το ιστορικό κομμάτι δηλαδή του βιβλίου οι πληροφορίες είναι αρκετές, δίνονται εύληπτα, χωρίς να με κουράζουν και χωρίς να παρεμβαίνουν πολύ στην πλοκή. Μου άρεσαν πολύ οι αναλύσεις για την ιστορικότητα ή μη μιας τέτοιας χώρας, για τις γεωπολιτικές αλλαγές που υπέστη η λεκάνη της Μεσογείου μετά την καταβύθιση του νησιού και συμπλήρωσα τα κενά μου γύρω από τον μύθο του Περσέα, της Ανδρομέδας και της Μέδουσας.

Ως προς το αφηγηματικό κομμάτι και τον χειρισμό της αστυνομικής υπόθεσης στο σήμερα έχω αρκετές ενστάσεις, παρ’ όλο που μου άρεσαν τα πολλά πρόσωπα και οι διαφορετικοί προορισμοί όπου τοποθετήθηκαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας και στη συνέχεια ενώθηκαν ξανά αρμονικά. Είναι μια ωραία επιλογή να εκτυλίσσεται παράλληλα η δράση στα μήκη και τα πλάτη της γης ώστε να πυροδοτηθεί η φαντασία του αναγνώστη για ξένους τόπους και γρήγορη δράση μακριά από το άνετο σαλόνι του. Δυστυχώς όμως οι χαρακτήρες δεν αγκαλιάστηκαν όσο θα έπρεπε. Δηλαδή, ενώ ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να στήσει ένα θρίλερ συνωμοσιολογικού περιεχομένου, από τη λαχτάρα του να εκφραστεί σωστά και να ξεδιπλώσει την ιστορία ή και από το τρακ της πρώτης επαφής με τις απαιτήσεις ενός μυθιστορήματος, αποφεύγει να δώσει υπόσταση στους ήρωες, δε δημιουργεί ένα παρελθόν, έναν τρισδιάστατο χαρακτήρα, κάτι δηλαδή πιο ολοκληρωμένο. Η Όλγα Νερούντη, ο γιος της, Μάνος και η κόρη της, Ασπασία, κινούνται και δρουν εν όψει των γεγονότων που αλλάζουν τη ζωή τους. Δε φαίνονται να πράττουν αντίθετα από τα ως τότε δεδομένα τους ή να μετουσιώνονται σε κάτι διαφορετικό. Όπως τους γνωρίσαμε, έτσι και τους αφήνουμε, απλώς πιο ιδρωμένους λόγω της κούρσας εναντίον του χρόνου.

Για παράδειγμα, στην Κένυα ζουν περιπέτειες ο πρώην της Όλγας με τη νυν του και τον πρώην της σύζυγο, των οποίων οι αποκαλύψεις θα επηρεάσουν τη ζωή της Όλγας χιλιόμετρα μακριά. Πώς βρέθηκαν εκεί και γιατί; Πώς ανέπτυξαν σχέση οι τρεις τους; Γιατί δε δόθηκε μια σειρά γεγονότων που να φωτίσουν το σήμερα; Με τον ίδιο τρόπο αποκαλύφθηκε ξαφνικά και ο πραγματικός ένοχος, κάτι που ειλικρινά δε με ενθουσίασε ούτε με άφησε με ανοιχτό στόμα, ακριβώς γιατί δε φωτίστηκε ο ανώνυμος κακός με κάποιον τρόπο (τριτοπρόσωπη αφήγηση από την οπτική του κακού, κάποια χαρακτηριστικά που να τον περιγράφουν κλπ., ποιες οι δικές του αντιλήψεις).

Δε μου άρεσε η κατά τόπους άκαιρη φλυαρία για ένα θέμα, π.χ. η Ασπασία είναι βουδίστρια και αναλύεται, κατανοητά μεν αλλά αναλύεται, η βασική ιδέα της φιλοσοφίας του βουδισμού. Δεκτές όλες οι πληροφορίες και κάθε τι που θα ομορφύνει, εμπλουτίσει και τεκμηριώσει ένα κείμενο, όμως να έχουν και συνάφεια με το σημείο της αφήγησης ή να το εμβαθύνουν έτι περαιτέρω.

Επίσης, μεγάλη ανακολουθία και πολλά κενά παρατήρησα και στην ιστορία της Όλγας, που ζει ακραίες καταστάσεις, με την Αστυνομία στο κατόπι της. Κάνει γκάφες που οποιοσδήποτε σώφρων και εχέφρων άνθρωπος, όσο απελπισμένος κι αν είναι, θα τις απέφευγε. Ούτε μπορώ να πιστέψω πως ένας αυστηρός, κακός ιατροδικαστής, που έχει βάλει σκοπό να συλλάβει την Όλγα, θα έκανε τέτοια λάθη, π.χ. θα είχε υπό έλεγχο τα παιδιά της ύποπτης και θα τα άφηνε να φύγουν χωρίς να τα παρακολουθεί; Και μιλάω από την άποψη της αφήγησης του συγκεκριμένου στιγμιότυπου, γιατί αμέσως σχεδόν μετά τη συζήτησή τους μαζί του (κάτι σαν ποιοι είστε και πού πάτε κι εκεί που πάτε είναι η μάνα σας κρυμμένη κι ας επιμένετε ότι δεν το ξέρετε) τα παιδιά παρακολουθούνται. Σε άλλο σημείο π.χ. δύο πρωταγωνιστές παύουν να πιάνουν ραδιόφωνο γιατί φτάνουν σε απομακρυσμένο σημείο, όμως έχουν σήμα στο κινητό για να μπορούν να κινούνται με το gps. Ελλείπουν δηλαδή πράγματα που θα ολοκληρώνανε και θα κάνανε αληθοφανέστερη την εξέλιξη. Είναι ωραίο να εκπλήσσουμε τον αναγνώστη, όχι όμως και χωρίς να του δώσουμε ούτε ένα ψίχουλο να μασάει μέχρι να του κάτσει όλη η μπουκιά στον λαιμό.

Το μυθιστόρημα είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, ακροβατεί ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία, το συνωμοσιολογικό θρίλερ και την περιπέτεια, εξισορροπώντας θαυμάσια. Η φαντασία του κυρίου Παπαδάκη είναι οργιώδης αλλά δεν ξεπερνάει κάποια όρια. Αντίθετα, θεώρησα ευρηματικό τον τρόπο αφήγησης σε κάποια σημεία, οπότε και ο αφηγητής συνομιλεί απευθείας με αυτόν που διαβάζει την ιστορία, υπερβαίνοντας έτσι κάποια τετριμμένα τεχνάσματα αφήγησης, δείχνοντας έναν άνθρωπο που αγαπάει το καλό κείμενο και θέλει να προσφέρει κάτι διαφορετικό αλλά και αξιοπρεπές σε όποιον εμπιστεύτηκε το βιβλίο του. Λίγη παραπάνω προσοχή όμως στο πώς παρουσιάζονται οι χαρακτήρες και πώς έχουν έρθει στο προσκήνιο της αφήγησης.

Τελικά το βιβλίο αφορά μόνο την κεντρική ηρωίδα, τη μάτερ φαμίλια των Νερούντηδων ή είναι απλά μάτερ φαμίλιας (δηλαδή ζήτημα οικογένειας) σε έναν προσεκτικά σχεδιασμένο ευρηματικό τίτλο που παίζει σε πολλές ερμηνείες;

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *