Βρισκόμαστε κάπου στη Φιλαδέλφεια. Ένας καθηγητής κολεγίου εκμυστηρεύεται σε κάποιον συνάδελφό του το καλά κρυμμένο για χρόνια μυστικό του: έχει στην κατοχή του έναν αυθεντικό αλλά άγνωστο πίνακα του Βερμέερ. Η αλήθεια που βρίσκεται πίσω από την απόκτησή του τον έχει οδηγήσει στα όρια της τρέλας, ενώ ένα συναίσθημα μεταξύ ενοχής, περηφάνιας και ντροπής τον κατατρώγει. Έτσι αρχίζει αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα, που, σαν ένα πολύτιμο κινέζικο κουτί, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μας οδηγεί μπροστά στο πεπρωμένο ενός μεγάλου έργου τέχνης και των ανθρώπων, απλών και ισχυρών, ευγενών και επηρμένων, εραστών της τέχνης και της δύναμής της, οι οποίοι το είχαν στην κατοχή τους στο πέρασμα των αιώνων. Η διαδρομή ξεκινάει από το Άμστερνταμ, στα χρόνια του 1940, από τις δραματικές περιπέτειες της εβραϊκής οικογένειας που κατείχε «Το κορίτσι με τον υάκινθο». Συνεχίζει με το ευτυχισμένο ζευγάρι των Ολλανδών, στα χέρια των οποίων βρισκόταν ο πίνακας πριν από χρόνια, ο χωρισμός των οποίων συμπίπτει με την παραδοχή του ενός εκ των συζύγων ότι η κοπέλα στον πίνακα του θύμιζε έναν παλιό του έρωτα. Και πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω στο χρόνο φτάνουμε στην καθημερινότητα μιας ολλανδικής οικογένειας, στη διάρκεια της μεγάλης πλημμύρας του 1717. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Το κορίτσι με τον υάκινθο
Τίτλος πρωτοτύπου Girl in hyacinth blue
Συγγραφέας Susan Vreeland
Μεταφραστής Βασιλική Λίγγρη
Κατηγορία Ρομαντικό μυθιστόρημα / Ιστορικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διήγηση (εξαντλημένο στον εκδότη)
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Μα τι ωραίο βιβλίο! Πρωτότυπο στη σύλληψη, πάρα πολύ καλογραμμένο, τρυφερό, ρομαντικό αλλά και σκληρό, ωμό, 
ρεαλιστικό. Κάτι σαν συλλογή διηγημάτων με κεντρικό άξονα τον ζωγραφικό πίνακα του Βερμέερ μιας και κάθε κεφάλαιο είναι και μια μικρή ιστορία του κάθε κατόχου του πίνακα και μια αντίστοιχη μεταπήδηση σε άλλη εποχή. Ξεκινάμε από το σήμερα, όπου αμφισβητείται η γνησιότητα του πίνακα, επιστρέφουμε στον 18ο και μετά στον 16ο αιώνα για να καταλήξουμε στην ημέρα δημιουργίας του πίνακα. Ναι, είναι Βερμέερ κι από ό,τι βλέπω στο εξώφυλλο είναι τόσο μα τόσο τρυφερός και αληθινός πίνακας, σαν φωτογραφία. Αποφεύγοντας η συγγραφέας να γράψει αμέσως πού βρισκόμαστε και πότε, μας δίνει σποραδικά στοιχεία που συνθέτουν την εκάστοτε εποχή είτε μέσω νοοτροπίας, είτε μέσω περιγραφής ρούχων και κτηρίων, είτε μέσω αναφοράς σε βασιλιάδες και κυνήγι μαγισσών. Πάρα πολύ ωραίες περιγραφές των εποχών, με πιο συγκλονιστική αυτήν των πλημμυρών στην Ολλανδία πριν ξεκινήσουν οι άνθρωποι να κατασκευάζουν τα μεγάλα φράγματα που θα τους γλίτωναν από τις φυσικές καταστροφές. Όλα τα σπίτια ανέβαζαν την οικοσκευή τους και τα ζώα!!! στη σοφίτα και περιμένανε να κατέβουν τα νερά για να μετρήσουν τι απέμεινε από τις σοδειές τους. Μετακινήσεις με βάρκες, απλοί άνθρωποι κι η πρωτεύουσα, το Άμστερνταμ, σε μια μακρινή απόσταση. Μέσα σε αυτήν την πλημμύρα ένα μωρό αφήνεται στο παράθυρο ενός σπιτιού τυλιγμένο με μια κουβέρτα κι αγκαλιά με τον πίνακα του Βερμέερ, με την παράκληση να πουληθεί ο πίνακας για να φάει το μωρό. Συγκινητικότατο. Από τα πολύ καλά βιβλία που έχω διαβάσει, τα πιο πρωτότυπα, τα πιο τρυφερά.