Τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικό παρελθόν μπλέκονται σε μια ιστορία διαρκών ανατροπών όταν ανακαλύπτεται το πτώμα μιας γυναίκας σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Τι κοινό έχουν μεταξύ τους και γιατί θεωρούνται όλες ύποπτες;
Βιβλίο Καλό, κακό κορίτσι
Τίτλος πρωτοτύπου Good bad girl
Συγγραφέας Alice Feeney
Μεταφραστής Κλαίρη Θεοδώρου
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Bell
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
«Λένε πως τίποτα δε συγκρίνεται με την αγάπη μιας μητέρας. Αν το ψάξεις όμως, θα ανακαλύψεις πως τίποτα δε συγκρίνεται με το μίσος μιας κόρης»! Έτσι ξεκινάει ένα από τα πιο συναρπαστικά μυθιστορήματα της Alice Feeney που είναι αφιερωμένο στη μητρότητα, στις σχέσεις μάνας και κόρης, στην τοξικότητα των οικογενειακών σχέσεων και στην εγκατάλειψη των γεροντότερων από τα παιδιά τους όταν κοντεύουν στη δύση της ζωής τους. Η συγγραφέας αφιερώνει κάθε κεφάλαιο σε διαφορετικό χαρακτήρα που ζει αναπάντεχες εξελίξεις, μόνο που όλες του οι πλευρές φωτίζονται σταδιακά, με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε την κάθε μία ηρωίδα του βιβλίου αλλιώς και αλλιώς να καταλήγουμε ενώ την ίδια στιγμή και οι τέσσερις μπλέκονται σε αυτό το παράδοξο γαϊτανάκι με αναπάντεχο και απρόσμενο τρόπο!
Είκοσι χρόνια πριν, μια γυναίκα πηγαίνει στο σουπερμάρκετ με ένα μωρό στο καροτσάκι του. Είχε πείσει τον εαυτό της πως τα
πράγματα θα ήταν διαφορετικά όταν θα γινόταν μαμά αλλά έκανε λάθη τελικά και δεν κράτησε την υπόσχεσή της να κάνει το παιδί της να νιώθει πάντα πως το αγαπά. «Από τη μέρα που γεννήθηκε, το να κάνω, να βρίσκω και να γίνομαι ό,τι χρειάζεται έχουν γίνει η αποστολή μου», σκέφτεται. «Το να είσαι μητέρα είναι ένα παράξενο μείγμα αγάπης, μίσους και ενοχής», παραδέχεται. Μεγαλώνει μόνη το παιδί της έχοντας ξεχάσει όνειρα, φιλοδοξίες, την ίδια της τη ζωή. Όταν γυρίζει για λίγο την πλάτη της βρίσκει το καροτσάκι του μωρού άδειο. Ποιος το απήγαγε και γιατί; Πώς συνδέεται αυτό το περιστατικό με τις γυναίκες του μυθιστορήματος;
Η Φράνκι Φλέτσερ εργάζεται ως επικεφαλής βιβλιοθηκάριος στις φυλακές Κρόσροουντς. Δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους, κάτι που της τόνιζε και η μητέρα της: «Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που είναι καλοί στο να είναι κακοί, καθώς και από ανθρώπους που είναι κακοί στο να είναι καλοί» (σελ. 17). «Μερικές φορές, όμως, οι καλοί άνθρωποι κάνουν κακές πράξεις γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά». Πάντα θεωρούσε τον εαυτό της ως ένα καλό κακό κορίτσι και προτιμά πράγματα που κάνουν τα τοιχώματα του κόσμου της πιο συμπαγή. Υψώνει φανταστικούς τοίχους για να κρατήσει τους πάντες απ’ έξω και καταφέρνει να διαχειριστεί την άσχημη ζωή της, βρίσκοντας τρόπο να βγάλει κάτι θετικό απ’ αυτήν. Η δουλειά της την κρατάει λογική, αν και πλέον ετοιμάζεται να κάνει κάτι φρικτό. Πάντα ήταν γεμάτη αγάπη για τα βιβλία, γιατί σε αυτά κρυβόταν όποτε η πραγματική της ζωή γινόταν αφόρητη: «Ένα καλό βιβλίο μπορεί να γίνει το φως στο σκοτάδι. Ένα καλό βιβλίο μπορεί να θεραπεύσει τη μοναξιά, να αλλάξει μυαλά ή ακόμα και να αλλάξει τον κόσμο. Ένα καλό βιβλίο είναι η απόλυτη μαγεία» (σελ. 35). Μεγάλωσε μόνη της την κόρη της κι έκανε τα πάντα για να την προστατεύσει από την αλήθεια, μιας και δεν είχε άλλη επιλογή, μόνο που αυτό της κόστισε τα πάντα κι έτσι το παιδί της έφυγε από κοντά της λόγω των ψεμάτων που ανακάλυψε. Η κόρη της χάθηκε όταν ήταν έφηβη και η Φράνκι ξέρει το γιατί οπότε τώρα, που έχει στερέψει από επιλογές, χτυπά εκεί που της έχουν στερήσει πράγματα, γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει για όσα έχει χάσει. «Το μόνο καλό πράγμα στο να χάνεις τα πάντα είναι η ελευθερία που προκύπτει έπειτα, όταν δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις» (σελ. 20). Μόνο που μια γνωριμία θα της ανατρέψει τα σχέδια, θα της δώσει έναν λόγο να ελπίζει κι ένα κίνητρο για να συνεχίσει, μιας και ίσως υπάρχει τελικά τρόπος να πάρει πίσω το κοριτσάκι της.
Η ογδοντάχρονη Ίντιθ Κένεντι, συνταξιούχος μυστική επιθεωρήτρια σε καταστήματα, εξαπατήθηκε από την κόρη της και υπέγραψε κάποια χαρτιά, με αποτέλεσμα να χάσει το σπίτι της και να κλειστεί χωρίς τη συναίνεσή της σε γηροκομείο. Έντρομη, διαπιστώνει πως πλέον «το καλό της κοριτσάκι μεγάλωσε και έγινε κακό»! Κάποτε η Ίντιθ έπαιρνε τις δύσκολες αποφάσεις και για τις δυο τους, τώρα όμως οι ρόλοι άλλαξαν και κανείς δεν κάνει αυτό που εκείνη θέλει, κανείς δεν την ακούει. Ξέρει όμως κατά βάθος τι έκανε για ν’ αξίζει ένα τόσο αχάριστο, κακεντρεχές και εγωιστικό παιδί. Από την άλλη, η κόρη της, Κλίο, δεν μπορεί να πληρώσει πλέον τα έξοδα της διαμονής και το γηροκομείο την απειλεί με έξωση της μητέρας της. Να όμως που η Ίντιθ εξαφανίζεται την ημέρα που βρίσκουν ένα πτώμα στο γηροκομείο και η αρχιεπιθεωρήτρια Σάρλοτ Τσάπμαν ανακρίνει την Κλίο ως κύρια ύποπτη. Τέλος, η Πέισενς Λίντελ εργάζεται στο ίδρυμα όπου μένει η Ίντιθ («εδώ έρχονται οι άνθρωποι για να πεθάνουν»), ένα κτήριο με λίγους υπαλλήλους και μια σκληρή διευθύντρια, την Τζόι Μπονέτα, που όλοι τη μισούν γιατί πάντα καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η Πέισενς συμπαθεί την Ίντιθ και δέθηκαν αμέσως με γερή φιλία, αν και η Πέισενς της έχει πει πολλά ψέματα για τον εαυτό της και για το σκοτεινό παρελθόν της, για το οποίο δεν ξέρει σχεδόν τίποτα. Καθαρίζει τα δωμάτια, συναντώντας φυσικά δυσάρεστες εκπλήξεις, έχει όμως τον δικό της τρόπο να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά, άλλωστε είναι εγκλωβισμένη σε αυτήν τη δουλειά για οικονομικούς και γι’ άλλους λόγους. Ζει σε μια σοφίτα κι είναι ευτυχισμένη με το μικρό και στενό της βασίλειο, όπου ζει υπό παράδοξες συνθήκες ενοικίασης. Τρομάζει με τον εαυτό της και τι μπορεί να κάνει όταν την εξωθούν στα άκρα κι έτσι αποφασίζει να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα όταν πιαστεί στα πράσα να κλέβει τα δωμάτια των ηλικιωμένων ενοίκων και τότε…
Το »Καλό κακό κορίτσι» είναι μια ιστορία που ξεδιπλώνεται με διαρκείς ανατροπές, οι πρωταγωνίστριες φωτίζονται σταδιακά από πλευρές που δε βγάζουν στο προσκήνιο ολόκληρη την εικόνα της προσωπικότητάς τους και κάθε τρεις και λίγο μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο που βάζει την πλοκή σε νέες βάσεις. Ταυτόχρονα αποκαλύπτεται άλλος ένας κρίκος από την αλυσίδα που τις δένει μεταξύ τους ενώ η αφήγηση διακόπτεται σε κρίσιμο κεφάλαιο ώστε να επικεντρωθούμε στην επόμενη ηρωίδα κ. ο. κ. Δολοφονίες, εξαφανίσεις, απαγωγές, απάτες, φυλακές, γκαλερί, όλα δημιουργούν ένα εκπληκτικό πολυπρισματικό μυθιστόρημα αφιερωμένο στη μητρότητα και στις γυναίκες που γίνονται μητέρες, κάνουν λάθη και θα κάνουν τα πάντα για να το διορθώσουν αυτό. Η ιστορία κυλάει σα νερό και όσο απολάμβανα την καλοσχεδιασμένη πλοκή έμπαινα σε σκέψεις για τη διαβίωση των ηλικιωμένων σε ιδρύματα όπου δεν τους φροντίζουν όπως τους πρέπει, για τον άνθρωπο που δεν αλλάζει όσο μεγαλώνει («…οι κακοί νέοι άνθρωποι καταλήγουν κακοί ηλικιωμένοι. Το μίσος δεν ξεθωριάζει με την ηλικία», σελ. 53), για τις τοξικές σχέσεις μεταξύ μητέρας και παιδιών και τις ανυπολόγιστες ψυχικές συνέπειες σε όλους, για τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο κακό και στο καλό και πώς μασκαρεύονται για να πάρει το ένα τη θέση του άλλου με δικαιολογία τις καλές προθέσεις και για τις αμφιβολίες, τους φόβους και τα λάθη που κάνουν όλοι ώστε να είναι αρεστοί στους άλλους, διαιωνίζοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο ανατροφής (οι γονείς) και φτάνοντας στα άκρα για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη με τα δικά τους παιδιά (οι επίγονοι). «Δεν είμαστε το άθροισμα των παιδιών μας. Αποτελούν εξίσωση που δε λύνεται, επομένως πρέπει να μάθουμε να τ’ αγαπάμε αντί να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε. Μερικές φορές όμως η αγάπη δεν αρκεί» (σελ. 117). Το τέλος τινάζει τα πάντα στον αέρα και με συγκλόνισε ως προς την αλήθεια που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου και πώς αυτή εμφανίστηκε τη στιγμή που έπρεπε με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Μια ιστορία που βάζει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο και χαρίζει απανωτές ανατροπές και ασίγαστο σασπένς.
Διαχρονικές αλήθειες:
«Μερικές φορές, η κακία είναι απλώς μεταμφιεσμένη θλίψη» (σελ. 56).
«…όλοι μας ξεκινάμε ως λευκός καμβάς, προτού μας ζωγραφίσει ο κόσμος με σκέψεις και συναισθήματα που προσποιούμαστε πως είναι δικά μας. Και αυτό μου αρέσει. Σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε» (σελ. 107).