Ένα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, η ζωή και οι περιπέτειες της οικογένειας Νοταρά και του τελευταίου απογόνου της, του Ιάκωβου Νοταρά. Γλώσσα δυνατή, μεστή. Άριστη γνώση των πηγών. Μέσα από τα μάτια της αδερφής του Ιάκωβου αλλά και τα ημερολόγια που άφησε ο ίδιος ξαναζούμε τις πραγματικές στιγμές της Άλωσης. Μου άρεσε λιγάκι που η αδελφή του Ιάκωβου επικοινωνούσε μαζί του τηλεπαθητικά κι έτσι μαθαίνουμε κι εμείς τα γεγονότα, αν και παρατραβηγμένο. Κι ό,τι δεν μπορούσε να ξέρει η ίδια, το μαθαίνουμε μέσα από τα ημερολόγια του Ιάκωβου. Ανατριχιαστικά τα γεγονότα της Άλωσης. Τρισδιάστατη η αγωνία των πολιορκημένων. Νιώθουμε την αγωνία των πολιορκημένων και την καθημερινότητά τους με το φόβο του Τούρκου πάνω από το κεφάλι τους. Μου άρεσε που δεν ασχολούμαστε με τον Παλαιολόγο, τη δοξασία στην Αγιά Σοφιά κι όλα αυτά τα μυθοθρυλήματα.
Βιβλίο Ιερή παγίδα
Συγγραφέας Λεία Βιτάλη
Κατηγορία Ιστορικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πατάκης (εξαντλημένο στον εκδότη)
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Ζούμε πραγματικά γεγονότα, καθημερινές ιστορίες, πραγματικές συνωμοσίες. Ώστε ο Άνθιμος ήταν προδότης; Ώστε η Εκκλησία του Πάπα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παράδοση της Πόλης στον Οθωμανό ε; Πραγματικά είναι η μη ευρέως γνωστή ιστορία της Πόλης. Κι όλα αυτά γιατί ο Μεχμέτ έψαχνε τον άντρα-μοντέλο για τη ζωγραφιά που έπεσε τυχαία στα χέρια του; Έχουμε πάλι μια νέα Ελένη, έναν νέο τρωικό πόλεμο; Δε μου κάνει εντύπωση. Είμαι σίγουρος ότι σε πολλές περιπτώσεις η Ιστορία δεν είναι αυτή που διδάσκεται αλλά ζει κι αναπνέει μέσα από τα σωζόμενα αρχεία.
Ανατριχιαστική λοιπόν η περίπτωση του Ιάκωβου Νοταρά που ευνουχίστηκε από τον ερωτευμένο μαζί του Μωάμεθ για να τον κρατήσει κοντά του, δικό του. Και με μια έξυπνη κίνηση η Γαληνότατη Βενετία τού τον πήρε μέσα από τα χέρια του. Για να συνεχίσει στη Βενετία την επανένωση των διάσπαρτων ανά την οικουμένη φυγάδων Ελλήνων. Και με τη βοήθεια της τυπογραφίας (ναι, μιλάει για τον Γουτεμβέργιο) να ξαναδώσει την αίγλη του παρελθόντος και της ελληνικής γλώσσας ως συνεκτικό δεσμό των επαναπατριζόμενων. Κι ύστερα να κυνηγήσει τον Άνθιμο και τον ίδιο τον Μωάμεθ για να τους θανατώσει. Ανθρώπινες πτυχές, λογικά γεγονότα, έμεινα αρκετά ικανοποιημένος. Αν μη τι άλλο δε σε κουράζει σαν ιστορικό μυθιστόρημα. Κι επιπλέον οι απορίες της γυναίκας-αφηγήτριας, αδερφής του Ιάκωβου, ήταν τόσο αληθινές, που σε κάνουν να συμπάσχεις μαζί της και να ξαναζείς την εποχή της.