Δε γνώριζα γι’ αυτή την εποχή κι ούτε είχα ακουστά πως υπήρχε. Δεν ήξερα να αναγνωρίζω τα ίχνη και τις επιπτώσεις της. Μόνο όταν την άγγιξα, τον περασμένο Ιούλιο, ένιωσα φόβο για την ανάπλαση, όσων ευαισθησιών ήμουν αναγκασμένος να ανασύρω από μια σκοτεινή ανάμνηση. Ανάμνηση εφιάλτης κι αγάπη μαζί. Κάτι είχε απωθήσει απ’ τη μνήμη τον παλιό μου φίλο Ερμή κι άλλα πρόσωπα κι άλλες πτυχές δικές μου, επικίνδυνες. Κι αυτό το «κάτι» ξαναγύρισε έντονα και καταλυτικά τον Ιούλιο των διακοπών. Αυτό το κάτι ήταν που με παρέσυρε στην Εποχή των Καφέδων, μέσα στη βελουδένια βραδινή υφή ενός αρχαίου πόνου. Πόνος παραμορφωμένος απ’ το διεγερτικό εξωτισμό του καφέ και τις διαδρομές που επιβάλλει αυτή η νόθα εποχή, σφήνα στις άλλες.(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Η εποχή των καφέδων
Συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Έχει μια εμμονή ο κύριος Γιάννης Ξανθούλης με τη δεκαετία του 1950 και τα φίδια. Ξανά εδώ η αγαπημένη του δεκαετία, ξανά αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος, ξανά η γνωστή γραφή του. Ευτυχώς όμως, γράφει ωραία, μελαγχολικά, φθινοπωρινά. Ένας άντρας, μια γυναίκα και οι κόρες τους μένουν κοντά στον Μαραθώνα, δίπλα στο εξοχικό ενός γιατρού και του εραστή του και ενός ζευγαριού που ο άντρας πολεμάει με τον καρκίνο. Η σύζυγος του πρωταγωνιστή πηγαινοέρχεται Κυψέλη-Μαραθώνα όπου αργοσβήνει ο πατέρας της. Τα κορίτσια τους ανακαλύπτουν τον κόσμο, με μια δική τους βαρβαρότητα. Εικόνες καλοκαιρινές, θλιβερές, ελληνική μικροαστική πραγματικότητα, αναμνήσεις και κυνήγι θησαυρού σε μια Θεσσαλονίκη που παρασέρνεται από τον χρόνο. Ένας καλός σχετικά Ξανθούλης.