…Στην Κυψέλη της δεκαετίας του ’50, λίγο πριν σηκωθεί το καταλυτικό κύμα της «αντιπαροχής» για να εξαφανίσει τα σπίτια των μεσοαστών. Εκεί, τα δίδυμα αγόρια με τη μεγαλύτερη αδερφή τους Ραλλού μεγαλώνουν σε ένα πένθιμο όσο και στοργικό περιβάλλον με τη νέα χήρα μητέρα τους, τις αγαπημένες θείες και τα φαντάσματα μιας καλής αξιομνημόνευτης ζωής. Στο υπόγειο του σπιτιού βρίσκονται τα απομεινάρια του παλιού ποτοποιείου –επιχείρηση οικογενειακή– τόπος μυστηρίου και παιχνιδιού για τα τρία παιδιά. Εκεί άλλωστε θα «παίξουν» τον μυστικό γάμο, που, αν και παιχνίδι, θα καθορίσει όλη τους τη ζωή. Όσο για «Το πεθαμένο λικέρ», ο θρύλος το ήθελε με αφροδισιακές ιδιότητες εξαιτίας του πνιγμού μιας εργάτριας για λόγους ερωτικούς σε ένα από τα βαρέλια τον καιρό της ακμής της επιχείρησης. Γύρω από ιστορίες, μισόλογα και ερωτηματικά, οι ήρωες ακολουθούν τη μοίρα τους, σφραγισμένη, έτσι κι αλλιώς, από τη μεθυστική πικρή γεύση του έρωτα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη όσο και μεταβατική εποχή. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Το πεθαμένο λικέρ
Συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Τον Ξανθούλη τον γνώρισα στα μικράτα μου. Μου άρεσαν οι περιγραφές και οι ιστορίες. Άλλωστε τι άλλο να μου άρεσαν τότε; Ξαναδιάβασα το Πεθαμένο λικέρ μετά από καιρό. Ρώτησα και μια φίλη μου. Τον Ξανθούλη τον χαρακτηρίζει η παράνοια. Στο συγκεκριμένο έργο δυο αδέρφια γνωρίζουν τον έρωτα μέσω της αδερφής τους και με τις αναμνήσεις ενός πεθαμένου λικέρ. Ταυτόχρονα προσπαθούν να αγαπήσουν τον καινούργιο τους πατέρα ενώ το σπίτι πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί αντιπαροχή. Ξαναζωντάνεψε νοσταλγικά η Κυψέλη της δεκαετίας του 1950 (άλλη εμμονή του συγγραφέα κι αυτή, η αρχή της δεκαετίας του 1950). Οι δρόμοι, οι πλατείες, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, η Δροσοπούλου και η Φωκίωνος. Και δύο αγόρια να αγωνίζονται να μην αποχωριστούν την αδελφή τους, την πρώτη και μόνη; γυναίκα που αγάπησαν. Απόψεις και σκέψεις της εποχής, τρισδιάστατοι ήρωες, μίση πάθη και λάθη κι ένα πεθαμένο λικέρ να ποτίζει τη ζωή τους. Πάντα αναρωτιόμουν πόσα από αυτά είναι πραγματικά γεγονότα για έναν συγγραφέα και πόσα καλύπτονται με την άδεια της μυθοπλασίας. Δεν μιλώ για το αφηγηματικό ύφος του που είναι μοναδικό και για τις λέξεις που βγαίνουν μέσα από το κείμενο και χορεύουν μπροστά σου. Και ο πίνακας του εξωφύλλου του βιβλίου να ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης.