Και η τριλογία φτάνει στο τέλος της. Οι χαρακτήρες που αγάπησα στα προηγούμενα βιβλία βρίσκουν τη δικαίωσή τους, μας μεταφέρουν τα πανανθρώπινα, διαχρονικά και οικουμενικά μηνύματα της ειρήνης, της αγάπης, της κοινωνικής αδικίας, της ειρήνης και ζητούν ανάπαυση και ηρεμία. Η πένα της κυρίας Κόντζογλου αγγίζει πολύ υψηλά επίπεδα πλέον.

«Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια» και όχι μόνο. Μια προσευχή για τις ψυχές αυτών που ξώμειναν θαμμένοι να τους θυμούνται οι απόγονοι που ξεριζώθηκαν από μια απρόσωπη υπογραφή, μια εγωίστρια μονογραφία που σφράγισε σαν άλλος βράχος τον τάφο του ελληνισμού της Ανατολής. Μια προσευχή για τους ανθρώπους που ζούσαν επί είκοσι και τριάντα γενιές […]

Καππαδοκία, γη της πέτρας και των αλόγων. Με τα ηφαιστειογενή πετρώματα, τις υπόγειες σπηλιές, τα σκαλισμένα σε βράχους σπίτια και μοναστήρια. Με το μοσχοβολιστό μαντί και τον παπαρουνόσπορο. Στο κατάκεντρο της Τουρκίας, χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα και τις ειδήσεις, βραχώδης, άξενη και δύσκολη στη χρήση της γη. Σε αυτόν τον μαγευτικό, υπέροχο τόπο εκτυλίσσεται […]