Είναι το δεύτερο βιβλίο του Ξανθούλη που μου άρεσε και κατάφερα να ακολουθήσω μέχρι το τέλος, μετά το «Πεθαμένο λικέρ». Είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, στο μεταφυσικό, στο υπερφυσικό. Αν μου επιτραπεί η έκφραση, θα έλεγα ότι η υπόθεση είναι λίγο τραβηγμένη. Ένα πιαδί-μέντιουμ επικοινωνεί με την αδελφή ψυχή του στην Αδριανούπολη ενώ ένας Τούρκος στον κήπο ξεκληρίζει τους τελευταίους επιγόνους του.
Βιβλίο Ο Τούρκος στον κήπο
Συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Είναι τέτοια η γραφή του Ξανθούλη όμως που σε ταξιδεύει. Ξέρεις ότι θα διαβάσεις κάτι υπερβατικό, κάτι ονειρικό, κάτι που θα σε ταξιδέψει κι ευτυχώς εν προκειμένω δεν απογοητεύεσαι (μη μου θυμίσει κανείς το «Τρένο με τις φράουλες» γιατί θα ουρλιάξω). Για να απαντήσω (;) στις απορίες των συν-αναγνωστών μου ίσως το φάντασμα είναι ο κουτσός Τοπάλ Γιλντίζ, που εμφανώς αδικημένος (αν και κουτσός έπρεπε να θανατωθεί, όντας αδελφός του Σουλτάνου) επέστρεψε για να εξολοθρέψει με τη σειρά του τους τελευταίους επιγόνους της αυτοκρατορικής γενιάς των Οσμανλήδων, αφήνοντας τελευταίο τον άδικο χαμό του πρωταγωνιστή Ηλία. Εξαιρετικό το τελευταίο μέρος που περιγράφεται η Κωνσταντινούπολη (πήγα πρόσφατα και ήταν σαν να ήμουν ξανά εκεί, το Σαράι, το Ντολμάμπαχτσε, η ασιατική πλευρά, το Μπεμπέκ, όλα τόσο όμορφα και τόσο μαγικά δοσμένα). Αν εξαιρέσουμε κάποιες άσκοπες φλυαρίες, κάποιους χαζούς εμετούς (μα κόκαλα να ξερνάει ο άλλος; ), αν εξαιρέσουμε ότι γέλασα με τη Βουγιουκλάκη να παίζει ρόλο κομπάρσου στα πρώτα χρόνια της ζωής του Ηλία, κατά τα άλλα το βιβλίο είναι γνήσιος Ξανθούλης, με φαντάσματα, με υπερβατικά στοιχεία και με πικρές δόσεις καθημερινότητας. Και φυσικά δεν λείπουν οι ομοφυλοφιλικές και οι αιμομικτικές αναφορές. Ένα καλοδουλεμένο παζλ, με πολλά και διαφορετικά στοιχεία. Κάτι από αυτά θα κρατήσει τον κάθε αναγνώστη.
ΥΓ. Η κριτική πρωτοδημοσιεύτηκε στο captainbook το 2010.