Στο προτελευταίο βιβλίο του έπους του Μαύρου Πύργου, μια σειρά από αποκαλύψεις ρίχνουν κάποιο φως στο μυστήριο της αναζήτησης που έχει καθορίσει τη ζωή του Ρόλαντ Ντεσέιν και των κα-τετ του. Όταν η Σουζάνα Ντιν μεταφέρεται μέσα από μια μαγική πόρτα από την Κάλα Μπριν Στέρτζις στη Νέα Υόρκη του 1999, ο δαίμονας-μητέρα, η Μία, που έχει καταλάβει το σώμα της, έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να γεννήσει το παιδί της σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία του Μανχάταν, σύμφωνα με τις εντολές του σατανικού Πορφυρού Βασιλιά. Ο Τζέικ, ο πατέρας Κάλαχαν και ο Όρι σπεύδουν να την ακολουθήσουν, προσπαθώντας να αποτρέψουν μια πράξη που θα επιτάχυνε την καταστροφή του Μαύρου Πύργου και, στη συνέχεια, όλων των παράλληλων κόσμων. Στο μεταξύ, ο Ρόλαντ και ο Έντι «πέφτουν» στο Μέιν, το καλοκαίρι του 1977, έναν κόσμο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ειδυλλιακός, μα δεν είναι. Πρώτα απ’ όλα, είναι εντελώς πραγματικός και οι σφαίρες σφυρίζουν γύρω τους. Κι ύστερα, εκεί ζει ο συγγραφέας ενός μυθιστορήματος με τον τίτλο «Σάλεμ’ς Λοτ», που σοκάρεται αντικρίζοντάς τους όσο κι αυτοί από εκείνον… (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Το τραγούδι της Σουζάνας
Τίτλος πρωτοτύπου Song of Susannah
Συγγραφέας Stehen King
Μεταφραστής Μιχάλης Μακρόπουλος
Κατηγορία Περιπέτεια / Τρόμου
Εκδότης Bell
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Τσατίστηκα. Για μένα οι τρεις πρώτοι τόμοι παραμένουν οι πιο ωραίοι και δεμένοι της σειράς, μετά το παιχνίδι χάθηκε και τα λόγια ήταν υπερβολικά πολλά. Τόσα εκατομμύρια σελίδες για να τρενάρουμε μια υπόθεση; Προτιμώ οι ήρωες να προχωράνε και να συναντάνε διάφορα εμπόδια παρά να πετούν από δω κι από κει μες στο χρόνο. Αυτό πάλι το inside joke με την εμφάνιση του King; Ασχολίαστο. Μάλλον όμως γράφω επηρεασμένος από το γεγονός ότι θέλω να τελειώσει κι αναρωτιέμαι πώς θα τελειώσει, οπότε μόλις διαβάσω και το επόμενο ίσως αναθεωρήσω. Πάντως πολλά ταξίδια, πολλά σούρτα φέρτα, μπερδεύτηκα οριστικά με τη Σουζανα και τον εσωτερικό πλούσιο κόσμο της, γέννα να τελειώνουμε, μπας και προχωρήσουμε παραπέρα, άρχισαν τα παραφυσικά φαινόμενα με τους καναρινάνθρωπους και τους αρουραίους (για να μη θυμηθώ τους βρικόλακες του πέμπτου). Οι τελευταίες σελίδες του ημερολογίου αναρωτιέμαι πόσο πραγματικές είναι, δηλαδή, ναι, όντως ο King ασχολούνταν και με αλλά βιβλία που τον έκαναν πιο διάσημο παράλληλα με τον Μαύρο Πύργο αλλά άργησε να τον ξαναπιάσει στα χέρια του. Στα δικά μου μάτια φαίνεται ολοκάθαρα ότι όντως έχασε τον σκελετό του έργου όπως μας εξομολογείται γι’ αυτό κι η ιστορία πάει κατά διαόλου. Αλλά για να δούμε και το έβδομο. Έχει κάποια καλά περιγραφικά σημεία, έχει ωραίους παραλληλισμούς του τότε με τον φανταστικό κόσμο αλλά…αλλά…