136375953_2474509102855008_5575885200416958217_n

1917: η Παναγία εμφανίστηκε σε τρία μικρά παιδιά στην περιοχή Φάτιμα της Πορτογαλίας και τους εμπιστεύτηκε τρία μυστικά. Τα δύο δόθηκαν στη δημοσιότητα, αλλά το θρυλικό Τρίτο Μυστικό έμεινε στα απόρρητα του Βατικανού μέχρι το 2000. Βατικανό, σήμερα: Ένας καρδινάλιος που επιβουλεύεται τον παπικό θρόνο, γνωρίζει την αρχαία συνταρακτική αλήθεια για το Τρίτο Μυστικό. Μια αλήθεια που ο ίδιος φρόντισε να μείνει κρυφή, και είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να μην αποκαλυφθεί ποτέ. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βιβλίο Το Τρίτο Μυστικό
Τίτλος πρωτοτύπου The Third Secret
Συγγραφέας Steve Berry

Μεταφραστής Βίκυ Μυλωνοπούλου
Κατηγορία
 Περιπέτεια
Εκδότης Πλατύπους
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής

Ένα καλό θριλεράκι με αγωνία και πολύ καλή απόδοση των σκηνών και σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Κονκλάβιο, Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, άνθρωποι αποφασισμένοι για όλα για να γίνουν οι νέοι ποντίφικες. Άριστη γνώση του χώρου και των ανθρώπων. Συνοπτική ιστορία της Ρουμανίας (Τσαουσέσκου κλπ.) και της Βοσνίας.

Προσοχή, SPOILERS:

Το μυστικό είναι ότι η ίδια η Παναγία που εμφανίστηκε στους οπτασιαστές, τους ζήτησε με λίγα λόγια να αφήνουν και τη γυναίκα να συμμετάσχει στην ιστορία της Εκκλησίας ως ιέρεια αλλά και ως σύζυγος ιερέα. Γιατί η ίδια η Παναγία, η Μήτηρ του Θεού, είναι γυναίκα. Νταξ’ το έχουμε ξαναδεί το παραμυθάκι με πιο συναρπαστικό τρόπο. Ο Ανδρουλάκης με το Μν έχει δώσει μια εξαίρετη εικόνα της γυναικείας καταπίεσης ανά τους αιώνες ενώ ο Dan Brown με πιο περιπετειώδη και πιο ωμό τρόπο μίλησε για το Δισκοπότηρο-Μαγδαληνή και τον γάμο του Ιησού. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν σου προσφέρει κάτι καινούργιο όσο συναρπαστικά κι αν είναι γραμμένο. Μου άρεσε όμως που οι Πάπες μετανιώνανε για τα λόγια που διαβάζανε της Παναγίας, τα οποία έπρεπε να τα κρύψουν αλλιώς θα αποτύγχανε το σύστημα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας που έχει διώξει με άσχημο τρόπο τη γυναίκα από τα εκκλησιαστικά κοινά.

Δεν είναι κακό αλλά το περιεχόμενο δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει και μάλιστα με άλλο τρόπο. Και πράγματι το τέλος των χαρακτήρων έπρεπε να είναι αυτό. Μου άρεσε που έμπλεκε ο συγγραφέας τα πραγματικά πρόσωπα με τα φανταστικά σε ένα πολύ καλό αμάλγαμα πλοκής. Pas mal, pas mal!

Leave a Reply

Your email address will not be published.