Η σειρήνα του υπερωκεάνιου ήρθε να διακόψει τις σκέψεις της. Το καράβι έφευγε. Ποιος αποφάσιζε, αλήθεια, για λογαριασμό της Χρύσας όταν άφηνε τον Αλέκο, τον άντρα που αγαπούσε, για να μεταναστεύσει στην Αυστραλία; Ένα επεισόδιο, μια παρεξήγηση. Kαι ποιος αποφάσιζε όταν, δέκα χρόνια αργότερα, έπαιρνε κι εκείνος το δρόμο για την Αυστραλία; Σίγουρα όχι ο ίδιος. Αποφάσιζε μήπως η μοίρα, που ήρθε με τη μορφή της ξένης εισβολής, του πολέμου, της καταστροφής, της προσωπικής του τραγωδίας, κι έδειχνε και σ’ εκείνον το δρόμο της μετανάστευσης; Εκεί, στην ξένη γη, θα ξυπνήσει το παρελθόν, ακατάσχετο, αμείλικτο…(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Ο δρόμος του φεγγαριού
Συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης
Κατηγορία Ρομαντικό μυθιστόρημα
Εκδότης Ωκεανίδα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
ΠΡΟΣΟΧΗ, SPOILERS
Κύπρος. Η Χρύσα γνωρίζει τον Αλέκο κι αγαπιούνται κλπ. Από μια παρεξήγηση όμως ο Αλέκος νομίζει ότι έχει εραστή και η Χρύσα, πληγωμένη, μεταναστεύει στην Αυστραλία όπου την περιμένει ο θείος της (μιλάμε για δεκαετία του 1960). Ο Αλέκος παντρεύεται στην Κύπρο και την ημέρα της εισβολής των Τούρκων στο νησί η οικογένειά του δολοφονείται. Κατατάσσεται στον στρατό για εκδίκηση κι όταν τα πράγματα καταλαγιάζουν ο παιδικός του φίλος τον καλεί στην Αυστραλία, όπου μετανάστευσε κι αυτός πριν χρόνια, νυμφευόμενος συμπτωματικά την αδερφή του συζύγου της Χρύσας και έπαθε σοκ όταν ανακάλυψε τη Χρύσα, που του εξομολογήθηκε ότι ακόμη δεν ξέχασε τον Αλέκο. Ο Άλεξ-Αλέκος προοδεύει (φυσικά) και παρ’ όλες τις προσπάθειες του κοινού τους φίλου Νίκου να μην αποκαλυφθεί η σύμπτωση η Χρύσα κι ο Αλέκος συναντιούνται σε μεγάλη δεξίωση. Και….
Υπόθεση τραβηγμένη από τα μαλλιά και δυστυχώς η γραφή δε σε βοηθά να την πιστέψεις. Κι εδώ οι ήρωες κοιτούν τα ρολόγια
τους κάθε τρεις και λίγο, το ίδιο κι ο αναγνώστης. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι για μια παρεξήγηση και μάλιστα ερωτική θα μεταναστεύσω στην άλλη άκρη της γης, με τίποτα όμως! Αν δε με ξέρει τόσο καλά κι αν με προσβάλει, μη σώσει και συνεχίσει μαζί μου, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές! Μα στην Αυστραλία; Μια ιστορία που με το ζόρι ρίχνονται μέσα οι ανατροπές. Μια ερωτική ιστορία, που ξεκινά τρυφερά (ωραία η σκηνή του πλοίου), διαλύεται και ξαφνικά εισβάλλουν οι Τούρκοι στο νησί; Oι ήρωες έχουν ένα background, κινούνται σε κάποιο πλαίσιο, σε κάποιο ιστορικό υπόβαθρο (η κατάταξη των παιδικών φίλων Νίκου και Αλέκου στην ΕΟΚΑ στα νιάτα τους δεν το σώζει), δε γίνεται ξαφνικά να βρίσκονται σε έναν κυκεώνα γεγονότων και εξελίξεων! Λάθος του συγγραφέα που θεωρεί δεδομένο ότι ο αναγνώστης ξέρει τα γεγονότα που οδήγησαν στην κατάληψη από τους Τούρκους και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνες τις τραγικές μέρες.
Άλλο λάθος είναι το εξής: σε πολλές επικεφαλίδες γράφονται χρονολογίες. Δεν μπορείς να μου γράφεις 1964 και να ακολουθείς χρονολογική σειρά αλλά στην αρχή να μου πετάς ένα 1945 για να γνωρίσουμε την παιδική ζωή της Χρύσας που δεν πιάνει πάνω από 2 σελίδες και στο ίδιο κεφάλαιο να γυρίζεις πίσω στο παρόν χωρίς χρονολογική επισήμανση. Το ίδιο λάθος γίνεται και στο τρίτο μέρος, όπου γνωρίζουμε το παρελθόν της οικογένειας Βανέζη στην Αυστραλία και πώς έγιναν πλούσιοι χωρίς καμία χρονολογία στα παρελθόντα!
Κι άλλο ένα λάθος μάλλον λιγότερο σημαντικό: μια γυναίκα όσο και να βαριέται, όσο και να κοπροσκυλιάζει από καναπέ σε κρεβάτι και τανάπαλιν σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δε θα ανοίξει το Economist για να το δει αδιάφορα, δεν είναι το Hello ή το ΟΚ να ξεφυλλίσει φωτογραφίες διασήμων, είναι οικονομική εφημερίδα (βλέπε Καθημερινή), άσε που λερώνει! Δεν υπάρχει γυναίκα μη-επιχειρηματίας στον πλανήτη που να ανοίξει οικονομική εφημερίδα για να περάσει την ώρα της! Θα βάψει νύχι, θα πάρει τηλέφωνο τις φίλες της, θα βγει με τις φίλες της, άντε το πολύ πολύ να ταΐσει τα παιδιά της!!!
Σε γενικές γραμμές δε μου άρεσε, παρ’ όλο που επιμένω ότι αν ήταν γραμμένο αλλιώς στο τέλος θα δάκρυζα γιατί ήταν πολύ ωραίο το φινάλε. Επίσης καλογραμμένες οι σκηνές της αυστραλέζικης φύσης και γενικά το Σίδνεϊ και η Νέα Ζηλανδία. Αλλά πέραν τούτου ουδέν!