Λίγο μετά το τέλος του πολέμου και ενώ ο έλεγχος της εξουσίας ήταν το πάθος των ισχυρών, οι απλοί άνθρωποι, αν και γιόρταζαν την απελευθέρωση, κρατούνταν υποταγμένοι σε αποφάσεις αλλοεθνών, που ύφαιναν τη μελλοντική τους ανελευθερία… Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου οι φωνές για ειρήνη και δικαιοσύνη χαμήλωναν τα σύννεφα, η Μέλπω με τον Ριτς αγάπησαν και ερωτεύτηκαν ό,τι τους έλειπε. Ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο Ριτς έφτασε στην ερειπωμένη γειτονιά της μαζί με την αμερικανική βοήθεια, αρχισχεδιαστής στρατιωτικών αεροδρομίων, και η Μέλπω, με μια σπάνια ομορφιά κι ένα αλύγιστο πείσμα, προσπάθησε να αλλάξει τη σκοπιμότητα εκείνων των καιρών, που τους πλάκωνε σαν τη σκιά της καταιγίδας. «Ο κόσμος δεν είναι μόνο όσα ξέρουμε», της έγραφε, «και η ζωή δεν μπορεί να σ’ τα δώσει όλα. Μα εγώ πήρα τα περισσότερα, γιατί είχα την τύχη να σε γνωρίσω». Κι έγραφε για τη Μέλπω και την Ελλάδα σαν να ‘ταν ένα… Ένα, όπως και όλα που, φανερωμένα στον ορίζοντα, αναζητούσαν το καθένα τον ήσκιο ή την ελπίδα του… (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Οι γυναίκες της Κυριακής
Συγγραφέας Πάρις Σταμέλος
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Καστανιώτης
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Οι γυναίκες της Κυριακής είναι οι παντρεμένες γυναίκες που η μόνη έξοδος που δικαιούνται είναι κάθε Κυριακή απόγευμα. Δύο από αυτές τις γυναίκες μας αφηγούνται την ιστορία τους, το παρελθόν και το παρόν τους. Μεσοπόλεμος, Κατοχή και Εμφύλιος, νεότερη Ελλάδα. Ο συγγραφέας γράφει σχεδόν ποιητικά, ρομαντικά, σε παρασέρνει σε έναν κόσμο δικό του, στα συναισθήματά του και στις σκέψεις του. Ξεκινώντας με ένα κεφάλαιο που κόβει την ανάσα (πώς θα σώσουν δυο γυναίκες ένα ετοιμοθάνατο μωρό νύχτα σε κρυφή ακρογιαλιά με μαγικά βοτάνια και τελετές) το βιβλίο σε παρασέρνει στο μύθο και την ιστορία του.
Στο κείμενο ακολουθείται το πρωθύστερο και στην αρχή κουράστηκα, μπερδεύτηκα, η γραφή όμως είναι τόσο δυνατή και 
λεπτοκεντημένη που τα ξεχνάς όλα, αφήνεσαι να διαβάζεις και να διαβάζεις και κάποια στιγμή θα έρθει το παζλ και θα δέσει, ώσπου να βρουν οι ήρωες το τέλος που τους περιμένει. Από τις ωραιότερες στιγμές του βιβλίου η περιγραφή του πολέμου και τα αισθήματα των στρατιωτών στο μέτωπο. Συγκινητικό, ανθρώπινο και άμεσο, από τα καλύτερα φιλειρηνικά κείμενα. Επίσης πάλι στην αρχή του βιβλίου ο τρόπος που δίνει τη φτώχεια και την κακομοιριά της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων, τον δύσκολο ρόλο της γυναίκας στο σπίτι και στο κρεβάτι, τα αισθήματά της και τις λαχτάρες της, τα όνειρά της είναι πολύ καλογραμμένο. Γνωρίστε το και χαρίστε του χρόνο. Το αξίζει και θα το θυμάστε για πολύ καιρό.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Μες στο γάμο, ο χρόνος, εξατμίζει σιγά σιγά τα αισθήματα. Τα πρώτα σπάνια της αγάπης. Και το ακριβό του έρωτα. Σαν το νερό που εξατμίζεται από το νέκταρ των λουλουδιών, καθώς οι ανεμίστριες μέλισσες προκαλούν με τα φτερά τους δυνατό ρεύμα αέρα μες στην κυψέλη για να σταλάξουν το μέλι πιο πυκνό. Έτσι και οι συνθήκες στη ζωή της Ειρήνης και της Νότας σαν μέλισσες είχανε αποδιώξει από το νέκταρ τη φρεσκάδα, την πρωτοχαρά και τη γλύκα. Και με τα χρόνια, κατασταλαγμένες και οι δυο σαν το μέλι κι αυτές, έψαχναν σε καινούργιες κερήθρες τη ζωή τους. Κι ήταν μικρομάνες ακόμα…» (εντυπωσιακή εισαγωγή).
«Τα λόγια είναι αλήθεια πως δεν τα πληρώνεις. Μόνο που πολλές φορές είναι πανάκριβα πανάθεμά τα! Να τα λες και να τ’ ακούς» (σελ. 27).
«Μια δαχτυλήθρα είναι ο κόσμος μας μαθές!» (σελ. 46-οι συμπτώσεις (;) παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του μυθιστορήματος).
«Κοντό σου γίνει φόρα το, μακρύ κωλόσουρνέ το, πρόσταζαν οι φτωχές μάνες την κόρη που παραπονιόταν για το αποφόρι που κληρονομούσε από τη μεγάλη αδερφή, που ήταν κι αυτό βιδάνι από κάποια άλλη» (σελ. 81).
«Τα κορίτσια τότε σπάνια έβγαιναν έξω από το σπίτι τους. Σαν φυλακισμένες ζούσαν. Μόνο οι παντρεμένες δικαιούνταν τη βόλτα τους την Κυριακή. Οι γυναίκες της Κυριακής» (σελ. 111).
«Αλλά άστατη της γυναίκας η καρδιά, φλύαρη και μπαμπέσα πολλές φορές. Αλλού κακάριζε τα λόγια της κι αλλού τ’ αυγά της αμολούσε» (σελ. 335).
«Γεννιόμαστε με δυο φόβους. Της πτώσης και του αποχωρισμού. Όλα τ’ άλλα μαθαίνουμε» (σελ. 372).
Πα'ρις. Σταμέλος.
Μετά από 16 χρόνια να γράφετε για το βιβλίο μου τέτοια λόγια. …ειλικρινά με συγκίνηση τα διάβασα Σας ευχαριστώ παρά πολύ! Δεν σας γνωρίζω και χαίρομαι που ένας φίλαναγνωστης σαν και σας ένοιωσε ότι και εγώ τα 20 περίπου χρόνια που με ξενυχτούσε για να το γράψω Η ηρωίδα Μελπω πέθανε πέρσι στο Καναδά.
Ελενη Μασουρακη
Συγκλονιστικό!!!!!!!Η γραφή του κυλάει σαν ποτάμι και η αφήγηση σε χιλιοταξιδευει…..