Πίσω από το ψευδώνυμο «Φυστίκι που κυλάει» είναι μια νέα γυναίκα που έχει καταφέρει να κερδίσει την αγάπη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη χιλιάδων χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Καταγράφει με το δικό της ιδιαίτερο στυλ και χιούμορ την καθημερινότητά της, τις σκέψεις της, τις απόψεις της, έχει ανοίξει το σπίτι και την ψυχή της σε όσους το αξίζουν, έχει νικήσει σημαντικές ψυχολογικές δυσκολίες κι όμως είναι ακόμη εκεί, έτοιμη να στηρίξει όποιον νιώσει πως μελαγχολεί, πως αφαιρείται από το παρεΐστικο κλίμα της σελίδας της. Παράλληλα, το Φυστίκι γράφει και βιβλία, οπότε, όντας θιασώτης και υποστηρικτής της, ήρθε η ώρα να τα διαβάσω και να τα ξεκοκαλίσω ως βιβλιοκριτικός. Μόλις απέκτησα την προσοχή σας, βλέπω…
Βιβλίο Λαβ Ζτόρι
Συγγραφέας Φυστίκι που Κυλάει
Κατηγορία Συλλογή διηγημάτων / Χιούμορ
Εκδότης Memento
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Το «Λαβ Ζτόρι» είναι μια συλλογή «φυστικοκειμένων» που έχουν ανέβει κυρίως στη σελίδα του Φυστικιού στο facebook και τώρα εμπλουτίστηκαν, επιμελήθηκαν και έφτασαν στα χέρια μας με αγάπη και φροντίδα. Σαράντα ένα κείμενα γεμάτα γέλιο και κλάμα, χιούμορ και προβληματισμό, ρομαντισμό και καφρίλα, αγάπη και ανατροπές μου χάρισαν αξέχαστες στιγμές, με ταξίδεψαν, με γέμισαν αγωνία μα και σκέψεις. Νύφες πριν και κατά τη διάρκεια του γάμου, φιλίες χρόνων, ευτυχισμένα και δυστυχισμένα ζευγάρια, μπερδεμένοι γονείς, kinky φαντασιώσεις, έρωτες και απιστίες, σόγια και συγγενείς, δίαιτες και γυμναστήρια, έρωτες-νερομπογιά («στέγνωσε κι έφυγε το χρώμα»), γαμπροί βάσει ζωδίων, μοιραίες γυναίκες που ίσως γίνουν ρεζίλι άθελά τους, διαχρονικές αλήθειες όπως «η αγάπη τρυπάει την επιφάνεια και τα δεδομένα μας και φτάνει στον πυρήνα της ουσίας και των επιθυμιών μας», εγκυμοσύνες που θες χρόνο να σκεφτείς για το παρακάτω («Πάντα να ζητάς ένα λεπτό. Ένα λεπτό φτάνει. Η καρδιά πάντα ξέρει τι θέλει σε ένα λεπτό. Και όταν η καρδιά ξέρει μη φοβάσαι. Το μυαλό θα συνεργαστεί. Έστω και με χρονοκαθυστέρηση», σελ. 174) και πολλά άλλα θέματα ζωντανεύουν μέσα από ολιγοσέλιδα κείμενα γεμάτα παλμό και εκπλήξεις. Ποικιλία αφήγησης (πρωτοπρόσωπη, δευτεροπρόσωπη, τριτοπρόσωπη), θεμάτων και ειδών (ρομαντικά, χιουμοριστικά, σουρεαλιστικά, ρομαντικά κείμενα) μου κράτησαν συντροφιά για πολλές ώρες και μου σύστησαν χαρακτήρες που ήθελα να γνωρίσω από κοντά, να αγκαλιάσω, να υποστηρίξω ή και να πνίξω!
«Αγάπη είναι» να ροχαλίζει σαν τρένο και να μη χρησιμοποιείς το μπαστούνι του μπέιζμπολ για να βάλεις ένα τέλος στο μαρτύριό σου ή να πετάς το τελευταίο κομμάτι γλυκό που χάλασε γιατί «νόμιζα ότι το θες εσύ». Βασικά, αγάπη είναι «…ένας ανίκητος στρατός δυο ανθρώπων. Εσύ κι εγώ. Δεν φοβάμαι όταν είμαστε μαζί. Όλοι τους και μόνοι μας. Εγώ και εσύ. Δεν τους φοβάμαι» (σελ. 12). Στο «Συγνώμη, κύριε, ποιος είστε;» μαθαίνουμε the hard and funniest way γιατί πρέπει να διαγράφουμε από το κινητό μας παλιές επαφές (αξέχαστη η σκηνή με το πλονζόν μωρό-κινητό). Στο «Μπούζι» μια κοπέλα παγιδεύεται στον λαβύρινθο της Καλλιθέας, όπου «ο Δίας έχει άλλη γνώμη» και της σβήνει αμάξι και της κλείνει κινητό από μπαταρία ταυτόχρονα. Στο «Πρώτο ραντεβού» απολαμβάνουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις που οφείλει να δεχτεί το αγόρι της κόρης από τον μπαμπά της όταν την παραλάβει στο πρώτο τους ραντεβού από το πατρικό της: «Είμαι λέων με ωροσκόπο νευρικό δεινόσαυρο και Άρη στον πλανήτη Tomnitsm Anasu» ενώ «η μικρή θα φοράει αισθητήρα κίνησης, άμα την αγγίξεις θα βαρέσει συναγερμός»! Από τα πιο ξεκαρδιστικά, ανατρεπτικά και «κάφρικα» κείμενα της συλλογής είναι το «Σ΄ αγαπώ, την τρέλα μου», με κάθε παράγραφο να δίνει εκατομμύρια αφορμές για γέλιο είτε με το λεξιλόγιο είτε με τις σκηνές που περιγράφει είτε με τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τα γεγονότα: «Αναπαρήχθης… είχαν τελειώσει τα προφυλακτικά εκείνη τη μέρα και σου είπε «trust me, ρε, το ‘χω! Προσέχω!»… «Ωραίες εποχές. Παλιές εποχές. Μετά, είπαμε. Παιδί. Τα κεφάλια μέσα»! Συμπέρασμα: «Μπορείς να είσαι κάφρος και ως γονιός, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλά κάντο σωστά, φίλε. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο και εξάσκηση»! Στις «Σαρδέλες» μαθαίνουμε γιατί το κόκαλο μιας σαρδέλας δεν πρέπει να συνδυαστεί με εφημερία στο νοσοκομείο γιατί μπορεί να πέσεις σε κάνα κουκλί ή σε γεροντάκι: «προσωπικός ιατρός του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, εκείνος είχε προσπαθήσει να συγκολλήσει το κεφάλι του αυτοκράτορα που του το κόψανε στην Άλωση…» (σελ. 116-117). Στο «Δώρον άδωρο» ανοίγουμε τα γαμήλια δώρα και βρίσκουμε το βάζο που πηγαίνει από γάμο σε γάμο λες και είναι μια αρχαία κέλτικη κατάρα και πρέπει να περνάει από χέρι σε χέρι νιόπαντρων! Στο «Κοινό προφίλ» η συγγραφέας έδωσε γραπτά ρέστα με τα προτερήματα, τα μειονεκτήματα και τις γκάφες που γίνονται απ’ όσα ζευγάρια έχουν κοινό προφίλ, όπως η «Βούλα Σοτίρις Γδουμπαλάκη Χλαμπαλέκουλας», μέλος της κλειστής ομάδας «Ελληνίδες Όμορφες Γλυκούλες-Νύχια-Συνταγούλες».
Εκτός όμως από το άφθονο, ξεκαρδιστικό χιούμορ, υπάρχουν και κείμενα που προβληματίζουν και συγκινούν και τα οποία περιγράφουν δύσκολες στιγμές με ρεαλισμό και συναρπαστικές λεπτομέρειες. Για παράδειγμα «Το τροχόσπιτο στην Πατησίων», όπου μια παιδική φιλία αναπτύσσεται και εξελίσσεται με τόσο τρυφερό τρόπο που το κοριτσάκι θέλει να μπουν στο τροχόσπιτο της Μπίμπι Μπο της και να φύγουν μακριά με τον φίλο της επειδή τρώει συνέχεια ξύλο από τη μάνα του. Στην «Κατερίνα» γνωρίζουμε την κολλητή με το νέο της αγόρι, που «Αν υπάρχει γλοιωδόμετρο, ο τύπος πρέπει να είχε σπάσει το μετρητή» (σελ. 40). Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν αυτός ο γλίτσας κακοποιεί την κοπέλα του ακόμη και μπροστά σε κόσμο, η δε Κατερίνα ντε και σώνει να τον παντρευτεί, ώσπου η λύση και η σωτηρία έρχονται αναπάντεχα από μιαν αράχνη! Στην «Κολλητή» απολαμβάνουμε μια τρυφερή μα και σκληρή ιστορία για μια φίλη που δε βλέπει τον φίλο της πραγματικά, ένα αγόρι που ρίχνεται με πάθος να αλλάξει την εμφάνισή του και να πετύχει στη ζωή του για να πάψει να ζει στη σκιά της όσο εκείνη έτρεχε πίσω από τον κάθε καραγκιόζη. Τι θα συμβεί στο τέλος; Ποιος θα μετανιώσει για τη λανθασμένη στάση του απέναντι στον άλλον; «…όσο και να τρέξεις, δεν μπορείς ν’ απομακρυνθείς ούτε εκατοστό απ’ ό,τι αγαπάς» (σελ. 48), παραδέχεται το αγόρι και τελικά η ιστορία ολοκληρώνεται με ένα από τα ωραιότερα φινάλε που έχω διαβάσει σε διήγημα!
Στη «Μικρή μου μάγισσα» δάκρυζα σχεδόν με κάθε λέξη, μιας και διαβάζουμε το γράμμα ενός πατέρα προς την κόρη του, με τέτοιες λεπτομέρειες και τόσο παραστατικές εικόνες που σταματούσα συνέχεια από τον κόμπο στον λαιμό. Εξίσου σπαραξικάρδιο είναι και το «Σε μισώ», που κρύβει μια τεράστια αλήθεια μέσα του: «Καλύτερα να με μισείς που σε σπρώχνω μπροστά παρά να με μισήσεις κάποια στιγμή που σε κράτησα πίσω…Καμιά απόσταση δε θα με κρατήσει μακριά σου. Αν δεν τα καταφέρουμε, δεν θα φταίει η απόσταση, θα φταίμε εμείς» (σελ. 109). Πάντως, το αγαπημένο μου και ίσως το καλύτερο όλων είναι η «Κροατία», μια υπέροχη ιστορία αγάπης που ξεκινάει εντελώς παράδοξα και είναι γεμάτη έρωτα, μίσος, γέλιο και σασπένς, μιας και δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα συμβεί στη συνέχεια και διάβαζα ακατάπαυστα περνώντας από το γέλιο στο κλάμα και το ανάποδο. «Είδες αμυδρά το εσώρουχό σου να διαγράφει κυκλική πορεία και να προσγειώνεται κάπου πάνω στο ψηφιδωτό με τους μεσαιωνικούς Κροάτες πολεμιστές, χαρά που θα πήραν»! (σελ. 225). Φυσικά το στόρι συνεχίζεται στο «Ελλάδα» και ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο , δίνοντας επιπλέον ένα πανέξυπνο κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη για τον «Max!»!
«Λαβ ζτόρι» λοιπόν και «Φυστίκι που κυλάει», ο καλύτερος συνδυασμός! Γέλιο και κλάμα, συγκίνηση και αισιοδοξία, τρυφερότητα και σκληρότητα, ποικιλία χαρακτήρων και αφηγηματικών τρόπων, έξυπνες και ευρηματικές φωτογραφίες που αποτυπώνουν με εύγλωττο και εκφραστικό τρόπο τα όσα διαδραματίζονται στα κείμενα, όλα αυτά δημιουργούν μια πολύ καλή συλλογή διηγημάτων που με ταξίδεψαν, με έκαναν να ξεχαστώ και με ξαλάφρωσαν με το άφθονο γέλιο που σκορπάνε, όταν δε με έριχναν στα μαύρα πανιά με τη ρομαντική τους πλευρά. Έξυπνη και ατακαδόρικη γραφή, πολύ συναίσθημα και μικρή έκταση στα κείμενα, τι άλλο θέλει κανείς;