Ο Πέτερ, η Μικρή Αράχνη, πάσχει από κάτι που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή: υφαίνει ακατάπαυστα ιστορίες, τις οποίες αφηγείται στις γυναίκες της ζωής του: στα παιδικά του χρόνια στη μαμά, στο τέλος της εφηβείας στη Μαρία -μια μεγαλύτερή του γυναίκα που, παρότι δε θέλει να δεσμευτεί, κάνει μαζί του παιδί- και σε ώριμη ηλικία στην πολύ νεότερή του Μπεάτε. Ο Πέτερ δε θα εκδώσει ποτέ βιβλίο με το όνομά του, ωστόσο εκμεταλλεύεται επαγγελματικά την «αρρώστια» του: τριγυρίζει στα φιλολογικά στέκια, πλησιάζει συγγραφείς που δυσκολεύονται να γράψουν και τους πουλά ιδέες και θέματα. Η επιχείρηση ανθεί, σύντομα επεκτείνεται στο εξωτερικό, παντού εκδίδονται βιβλία βασισμένα στις ιστορίες του. Ο Πέτερ είναι μεθοδικός: κρατά αρχεία των ιδεών που πούλησε, μαγνητοφωνεί κρυφά τις συμφωνίες με τους συγγραφείς και κρατά φωτοαντίγραφα των επιταγών τους. Παρ’ όλα αυτά κάποια στιγμή… (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου
Τίτλος πρωτοτύπου Sirkusdirektørens datter
Συγγραφέας Jostein Gaarder
Μεταφραστής Ιάκωβος Κοπερτί
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Λιβάνης
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Χμ….Μου φάνηκε περίεργο αρκετά. Ήταν μια ιστορία με όμορφη εξέλιξη και λίγο
παρατραβηγμένη πλοκή. Είχε καλά σημεία που πρέπει να προσέξουν οι επίδοξοι συγγραφείς,
θα το χαρακτήριζα συμβουλές προς νέους συγγραφείς, που όντως είναι χρησιμότατες. Η
επίπεδη αφήγηση με κούρασε. Οι εμβόλιμες ιστορίες, αν και συναρπαστικές σαν πλοκή,
ίσως αποθαρρύνουν ή ξενίσουν κάποιον άλλον. Προς το τέλος μου άρεσε που
αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Σίγουρα θα μπορούσε να υπάρξει μια διαφορετική
αφήγηση. Δεν με απογοήτευσε αλλά δεν με ξετρέλανε κιόλας. Κρίμα γιατί «Ο κόσμος της
Σοφίας» ήταν ένα έπος για μένα και το καλύτερο του συγγραφέα.