Μάιος 2004. Η Αθήνα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ανακριτής Γιάννης Δεμερτζής αρχίζει να λάμβάνει περίεργα γράμματα στον υπολογιστή του. Κάθε γράμμα περιέχει μία φωτογραφία, έναν αριθμό και το μήνυμα “Όταν καταλάβεις θα είναι αργά”. Στην αρχή δε δίνει σημασία. Τα γράμματα όμως συνεχίζουν να έρχονται, με διαφορετική φωτογραφία και αριθμό κάθε φορά αλλά με το ίδιο απειλητικό μήνυμα. Τι κοινό μπορεί να έχει ένα ολυμπιακό στάδιο με ένα πλοιάριο των Βίκινγκ; Ένα καζίνο με τη Δίκη της Νυρεμβέργης; Ένα ποταμόπλοιο στον αμερικανικό Νότο με ένα δρόμο σε μία ευρωπαϊκή πόλη; Και πως συσχετίζεται μια παλιά ταινία γουέστερν του Κλιντ Ήστγουντ με όλα αυτά; Με τη βοήθεια ενός παιδικού του φίλου, αξιωματικού στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ο Γιάννης προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Η δέκατη φωτογραφία
Συγγραφέας Γιώργος Παυλίδης
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Ψυχογιός
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Επιφανειακό. Έχουμε μια πολύ ωραία ιστορία που θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον αν ήταν γραμμένη αλλιώς. Δεν μπορώ να καταλάβω δύο πράγματα: γιατί μαθαίνουμε ότι έχει χόμπι το σκάκι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου και γιατί εκτυλίσσεται στην Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων. Πέραν τούτων: πάρα πολλές λεπτομέρειες για το τι έκανε ο ήρωας ανάμεσα στους χρόνους που εκτυλίσσεται η δράση των τηλεφωνημάτων ή των γεγονότων, πάρα πολλές λεπτομέρειες για τους χάκερς και τα συστήματα των Η/Υ, πάρα πολλές λεπτομέρειες για τους εισαγγελείς και τους δικαστικούς και τα εντάλματα, όλα άκομψα τοποθετημένα και παραταγμένα σε μια ατέλειωτη σειρά που δεν βοηθάνε στην πλοκή. Λυπάμαι αλλά ούτε υπόπτους έχουμε, ούτε ατμόσφαιρα, ούτε τίποτα. Κι εκεί που φτάνει ο πρωταγωνιστής στη Σιένα έχοντας ανακαλύψει το νόημα των φωτογραφιών αρχίζουμε να διαβάζουμε τις σκέψεις του δολοφόνου. Χμμμ. Ωραία υπόθεση, επαναλαμβάνω, αλλά πολύ λανθασμένη η διαχείριση και του υλικού και της πλοκής (επαναλαμβάνω ότι δεν με νοιάζει τι τρώει ο πρωταγωνιστής όταν δεν έχει τι να κάνει μεταξύ τηλεφωνημάτων ή πράξεων-δράσεων).