Σεπτέμβριος 1974, “λίγο μετά τη γενική επιστράτευση και την πτώση του καθεστώτος των συνταγματαρχών”. Δώδεκα, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, άνθρωποι απολαμβάνουν τις τελευταίες τους διακοπές στην πανσιόν πολυτελείας “Απόλλων”, σε μια λουτρόπολη, ενώ στην Αθήνα τα πολιτικά κόμματα ετοιμάζονται για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Μεταξύ τους και ο δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου, ο οποίος έχει αποδράσει από την πρωτεύουσα, για να γλιτώσει από την ακατάσχετη πολιτικολογία των ημερών. Την ησυχία των παραθεριστών θα ταράξουν δύο άγριες δολοφονίες, και ο Οικονόμου θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια υπόθεση εκδίκησης, πάθους και ραδιουργιών, στην οποία εμπλέκονται παλιοί αντιστασιακοί, χουντικοί, φλεγματικοί θαμώνες του Zonar\’s, δραστήριοι δημοσιογράφοι, αστυνομικοί και οι μυστικές υπηρεσίες. Τα “Εγκλήματα στην πανσιόν “Απόλλων”” (2000) -το τρίτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ανδρέας Αποστολίδη-, χάρη στην πλοκή και τους χαρακτήρες τους, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιβλίο Επίγραμμα θανάτου
Συγγραφέας Ανδρέας Αποστολίδης
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Άγρα
Συντάκτης: Πάνος Τουρλής
Αρκετά ενδιαφέρον, αν και στο τέλος έχασα την μπάλα. Ξεκινάει θυμίζοντας πολύ το “Έγκλημα κάτω από τον ήλιο,” όπου μια 
ηλικιωμένη κυρία “ξεναγεί” τον Πουαρό στις ιστορίες των παραθεριστών του ξενοδοχείου. Καλογραμμένο, με ωραίες εκφράσεις (π. χ. δείτε πώς περιγράφει μια κοπέλα, το πρώτο θύμα: “Η σύνθεση των χαρακτηριστικών της φώλιαζε σε δυο υγρά μπλε μάτια, που έλαμπαν σε ροδοκόκκινο φόντο, όπως είχαν γίνει το πρόσωπο και τα μαλλιά της εκτεθειμένα επί ώρες στον ήλιο και στην αλμύρα της θάλασσας και η ακριβής τους απόχρωση έπαιζε, ανάλογα με το φως, στο μεταίχμιο ενός έντονου μπλε κοβαλτίου κι ενός πιο ανοιχτού, αραιωμένου στο σταχτί του καπνού”). Καλοί διάλογοι, πισωγυρίσματα στην αφήγηση που σε κρατάνε σε αγωνία και αναρωτιέσαι συνέχεια τα πώς και τα γιατί. Πολύ καλά γραμμένη και δοσμένη η αναπαράσταση της εποχής (οι πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης του 1974) και ο τρόπος που ανακατεύονται στην ιστορία το σκάνδαλο των νωπών κρεάτων (υπήρξε άραγε τότε κάτι τέτοιο;) με τους Ρουμάνους κατασκόπους, την ΚΥΠ, το Χίλτον στα σχετικά πρώτα του βήματα, η δίκη των χουντικών κλπ. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και περιγραφή των υπόπτων, γενικά όλα καλά. Αλλά….Από ένα σημείο και μετά εμφανίζονται όλα αυτά μαζί και ανακατεύονται σε ένα απίστευτο κουβάρι. Στο βιβλίο δεν υπάρχει μονοδιάσταστη και μονόδρομη αφήγηση: πρωταγωνιστές, ο φόνος, ύποπτοι, άλλοθι, ανακρίσεις κ. ο. κ. Αυτό ακριβώς, όπως τουλάχιστον το χειρίζεται εδώ ο συγγραφέας, λειτουργεί αρνητικά και για μένα προσωπικά η αλήθεια με μπέρδεψε και με ξένισε ολότελα. Δεν το προτείνω και πολύ φανατικά αλλά τι στο καλό, καλοκαίρι είναι ακόμη, κάποιους θα τους χαλαρώσει εκεί στην ξαπλώστρα….
Κυκλοφόρησε ξανά το 2011 από την εφημερίδα “Το Βήμα”.